Bu yemeğin beni üniversitenin ilk yılını geçirmek üzere evime döndüren yemek olduğunu söyleyebilirim. Üniversitede yaşadığım şehirden ailemin yanına dönüş yaptığım zamanlardı. Annem beni aradığında genellikle "Ne yapayım?" diye sorardı ve ben hep "Ne yaparsan yap, ben yerim anne. Özel bir şey yapmana gerek yok" derdim. Ancak o günlerde kalbimde bir özlem vardı, hangi yemeği önüme koyarsanız koyun hüzünle kaşıklardım. Bir gün, eve dönüş biletimi aldım ve gece yatmadan önce YouTube'da yemek tarifleri izlemeye başladım. Karşıma bir karnıyarık tarifi videosu çıktı. O sırada yurtta kızlarla denemeler yapıyorduk ve yemek tarifleri beni çok etkiliyordu. Karnıyarık genellikle favori yemeklerim arasında değildi ancak o videoyu izlerken garip bir şekilde annemin yaptığı karnıyarığı çektiğimi fark ettim. İçimden anneme mesaj atıp belki bana karnıyarık yapması için ilham vermek geldi ama sonra vazgeçtim. Ertesi gün eve varır varmaz, kapıdan içeri girer girmez annemin yaptığı karnıyarığın kokusunu aldım. O an inanamadım, evde gerçekten karnıyarık yapılmıştı. Masaya oturup yemeğimi yedim ve gözlerim dolarken içimdeki garibanlığı gizlemeye çalıştım. O sofra, benim için sadece bir yemeği değil, aynı zamanda sevgiyi ve anıları da getiriyordu. Bu günler zorlu geçse de hatırladığımda yüzümde bir tebessüm oluşuyor.