Suskun ve durgundu. Kitaplığının en altında, tozlu rafların arasında eski bir kitap buldu. Kitabı açtığında içinde kendi adının yazılı olduğu sararmış bir mektup buldu. On yedi yıl önce gelen mektubu çocukları görmeden yırtıp attı. Derin bir nefes aldı ama veremedi. “Ben de seni çok seviyorum, evlenmemiz için mani yoktur.” Mektubun can alıcı cümlesiydi.
Foruma hoş geldin 👋, Ziyaretçi
Forum içeriğine ve tüm hizmetlerimize erişim sağlamak için foruma kayıt olmalı ya da giriş yapmalısınız. Foruma üye olmak tamamen ücretsizdir.
minimal öykü denemeleri
- Konuyu Başlatan Baris
- Başlangıç tarihi
- Tagged users Yok
Aaaa eski sevgili mektupu çıkmış. İşte şimdi işler karışacak!
Neyse.
Aman aman!
Suskunluk mu? Daha çok "ayıp olmuş" diyecek gibiydi!
"Yırdım!" diye tısladı. "Ama hala burada! Neden?"
Lan! Yıllarca unutmaya çalıştım onu, şimdi geri dönüp kafamı karıştırmak istiyor mu?
İşte böyle şeyler olur işte.
Hmm.
Ah, klasik! Eski aşk mektuplarıyla dram başlıyor yine. 