Miyokard perfüzyon sintigrafisi

[bullvar_katip]

Miyokardiyal perfüzyon görüntüleme veya tarama (MPI veya MPS olarak da anılır), kalp kasının (miyokard) işlevini gösteren bir nükleer tıp prosedürüdür. Koroner arter hastalığı (CAD), hipertrofik kardiyomiyopati ve kalp duvarı hareket anormallikleri gibi birçok kalp rahatsızlığını değerlendirir. Dinlenme perfüzyonunun azaldığı alanları göstererek miyokard enfarktüs bölgelerini de tespit edebilir. Miyokardın fonksiyonu da kalbin sol ventrikül ejeksiyon fraksiyonu (LVEF) hesaplanarak değerlendirilir. Bu tarama, bir kardiyak stres testi ile birlikte yapılır. Tanısal bilgi, değişken perfüzyonlu kalpte kontrollü bölgesel iskemiyi provoke ederek üretilir. Geleneksel sintigrafi gibi düzlemsel teknikler nadiren kullanılır. Bunun yerine, tek foton emisyonlu bilgisayarlı tomografi (SPECT) ABD'de daha yaygındır. Çok başlı SPECT sistemleri ile görüntüleme genellikle 10 dakikadan daha kısa sürede tamamlanabilir. SPECT ile, alt ve arka anormallikler ve küçük enfarktüs alanlarının yanı sıra tıkalı kan damarları ve enfarktüslü ve canlı miyokard kütlesi tanımlanabilir. Bu tür çalışmalar için olağan izotoplar ya Talyum-201 ya da Teknesyum-99m'dir . Tarih Nükleer kardiyolojinin tarihi 1927'de Dr. Herrmann Blumgart'ın hastalara Radyum C ( Bi) olarak bilinen radyoaktif bir bileşik enjekte ederek kalp gücünü ölçmek için ilk yöntemi geliştirmesiyle başladı. Madde venöz sisteme enjekte edildi ve sağ kalpten akciğerlere, daha sonra sol kalbe ve oradan arteriyel sisteme gitti ve daha sonra bir Wilson odası aracılığıyla tespit edildi. Wilson odası, radyoaktiviteyi ölçebilen ilkel bir sintilasyon sayacını temsil ediyordu. Zamanla ölçülen bu ardışık radyoaktivite kazanımı, "dolaşım süresi" olarak bilinen şeyi üretti. "Dolaşım süresi" ne kadar uzun olursa, kalp o kadar zayıf olur. Blumgart'ın vurgusu iki yönlüydü. İlk olarak, radyoaktif maddeler kardiyak fizyolojiyi (fonksiyonu) belirlemek için kullanılabilir ve bunu yapmak için gereken en az miktarda radyoaktivite ile yapılmalıdır. İkinci olarak, bu görevi gerçekleştirmek için kişinin zaman içinde birden çok sayım yapması gerekir. Onlarca yıldır, 1959'a kadar önemli bir çalışma yapılmadı. Dr. Richard Gorlin'in kalp ve nitrogliserin "dinlenme" çalışmaları üzerine yaptığı çalışma birkaç noktayı vurguladı. İlk olarak, Blumgart gibi, kardiyak fonksiyonun değerlendirilmesinin zaman içinde birden fazla zaman içinde değişimin ölçülmesi gerektirdiğini ve bu ölçümlerin, ölçümler arasında kalbin fonksiyonunu değiştirmeden aynı durum koşullarında yapılması gerektiğini vurguladı. İskemi (koroner arter hastalığı ile sonuçlanan koroner kan akışındaki azalmalar) değerlendirilecekse, o zaman bireyler "stres" koşulları altında incelenmeli ve karşılaştırmalar "stres-stres" karşılaştırmalarını gerektirir. Benzer şekilde doku hasarı (kalp krizi, miyokard enfarktüsü, kalp çarpıntısı veya hibernasyon) belirlenecekse, bu "dinlenme" koşullarında yapılır. Dinlenme-stres karşılaştırmaları, iskemi veya enfarktüsün yeterli bir şekilde belirlenmesini sağlamaz. 1963'te, koroner arter hastalığı olan kişilerin egzersiz sırasında anjina (kalbe bağlı göğüste hissedilen rahatsızlığı) yaşama eğiliminin farkında olan Dr. William Bruce, kalbi "streslemek" için ilk standartlaştırılmış yöntemi geliştirdi bu yöntemde kan basıncındaki değişikliklerin seri ölçümlerinin yapıldığı, kalp hızı ve elektrokardiyografik (EKG/EKG) değişiklikler "stres-stres" koşulları altında ölçülebilir. 1965'te Dr. William Love, hantal bulut odasının, kullanımı daha pratik olan bir Geiger sayacı ile değiştirilebileceğini gösterdi. Ancak Love, birçok meslektaşıyla aynı endişeyi, yani klinik ortamda insan kullanımı için uygun radyoizotopların bulunmadığını ifade etmişti. Talyum-201 kullanımı 1970'lerin ortalarında, bilim adamları ve klinisyenler, insan çalışmaları için tercih edilen radyoizotop olarak talyum-201'i kullanmaya başladılar. Bireyler bir koşu bandına yerleştirilebilir ve " Bruce protokolü " tarafından "streslenebilir" ve performans zirveye yaklaştığında, talyum-201 enjekte edilebilir. İzotop kendi dolaşımını artırmak için ek bir dakika egzersiz gerektiriyordu. Zamanın nükleer kameraları kullanılarak ve Tl-201'in sınırlamaları göz önüne alındığında, ilk "stres" görüntüsü "stres"ten 1 saat sonrasına kadar alınamadı. Görüntüleri karşılaştırma konseptine uygun olarak, ikinci “stres” görüntüsü “stres”ten 4 saat sonra çekildi ve birincisi ile karşılaştırıldı. Tl-201'in hareketi, doku iletimi (kan akışı) ve işlevindeki (mitokondriyal aktivite) farklılıkları yansıtıyordu. Tl-201'in nispeten uzun yarı ömrü (73 saat) doktorları nispeten küçük ( doz kullanmaya zorladı buna rağmen nispeten yüksek doz maruziyeti ve doku etkilerine (20 mSv) neden oldu. Düşük kaliteli görüntüler, daha iyi sonuçlar verecek izotopların aranmasına neden oldu. Teknesyum-99m izotoplarının tanıtılması 1980'lerin sonunda, teknesyum-99m içeren iki farklı bileşik tanıtıldı: teboroxim ve sestamibi . Tc-99m'nin kullanılması ile daha yüksek dozlara ( kadar) izin verdii. Tc-99m'nin daha kısa fiziksel (6 saat) yarı ömrü nedeniyle. Bu, nükleer kameraların ölçmesi ve klinisyenin yorumlaması için daha iyi resimlere dönüşmesi için daha fazla bozulma, daha fazla parıldama ve daha fazla bilgi ile sonuçlanacaktır. Majör Endikasyonlar Diagnosis of CAD and various cardiac abnormalities. Identifying location and degree of CAD in patients with a history of CAD. Prognosis of patients who are at risk of having a myocardial or coronary incident (i.e. myocardial infarction, myocardial ischemia, coronary aneurysm, wall motion abnormalities). Assessment of viable myocardium in particular coronary artery territory following heart attacks to justify revascularization Post intervention revascularization (coronary artery bypass graft, angioplasty) evaluation of heart. Evaluation of shortness of breath of a possible cardiac origin. Radyasyon dozu 1993'ten 2001'e kadar, ABD'deki miyokardiyal perfüzyon taramaları "hiçbir gerekçe" olmaksızın >%6/yıl arttı. Miyokardiyal perfüzyon görüntüleme taramaları "gelecekteki klinik olayların güçlü öngörücüleridir" ve teorik olarak agresif tedavilerin sonucu iyileştirmesi gereken hastaları belirleyebilir. Ama bu "sadece bir hipotez, bir kanıt değil". Bununla birlikte, birkaç deneme, uygulayıcıdan bağımsız olarak testin yüksek hassasiyetini (%90), iyonlaştırıcı radyasyonun herhangi bir potansiyel zararlı etkisine ağır bastığını göstermiştir. Birleşik Krallık'ta, NICE kılavuzu, miyokard enfarktüsü veya reperfüzyon müdahalelerini takiben miyokard perfüzyon taramalarını önerir. Miyokardiyal perfüzyon taramasından elde edilen prognozun gücü mükemmeldir ve iyi test edilmiştir ve bu, "belki de kanıtların en güçlü olduğu nükleer kardiyoloji alanıdır". Rubidyum-82, teknesyum-99m ve talyum-201 dahil olmak üzere miyokardiyal perfüzyon görüntüleme için kullanılan birçok radyonüklid, benzer tipik etkili dozlara (15-35 mSv) sahiptir. Pozitron emisyon tomografisi (PET) izleyici nitrojen-13 amonyak, daha az yaygın olmasına rağmen, önemli ölçüde azaltılmış dozlar (2 mSv) sunabilir. Yalnızca strese dayalı protokollerin, maliyetleri ve hasta maruziyetini azaltmada da etkili olduğu kanıtlanabilir. Kaynakça Kategori:Nükleer tıp Kategori:Kardiyak prosedürler