O ancasının içinde favori sahnem Sharona ile satranç sahnesi: Monk taşları karelerin tam ortasına getireceğim diye iliştirip durmaktadır, Sharona da yapma şunu konsantre olamıyorum der. O sırada Sharona hamlesini yapar. Monk: Bence onu oynamak istemezsin. Sharona: Sebep? Monk: Filimle vezirini alırım. (Sharona hamleyi değiştirmez ama vezirini tutup bir güzel yalar, tükürük içinde tahtadaki yerine geri koyar) Monk: Napıyosun!! Bu kural dışı! Sharona: Ne kural dışı? Monk: You can't lick the queen! Sharona: Niyeymiş? She is my queen! Monk: Hayır sayılmaz! You can't lick any queen, it's an unwritten rule. Sharona: There's an unwritten licking the queen rule?
Kurgu eserlerin hepsiyle ilgili çok basit bir kişisel başarı ölçütüm var. Okumuyor, izlemiyor, seyretmiyor ve hakkında düşünmüyorken de sanki paralel bir boyutta o evrenin, o karakterlerin var olduğuna ve hala yaşadığına inanıyorsam içeride, az bilinç dışı bir seviyede… benim için kurgulayan, yazan, görselse oynayan, sahneleyen, çeken…. hepsi mükemmel bir iş başarmış demektir. Dedektif Hanna (film/Heat), ben ölene kadar, benim bilincimdeki paralel evrenlerin birinde hep o yaşta yaşamaktadır mesela. Ben 2019'da Bostancı'da arabayı yıkamaya götürürken zihnimin bir katmanında İzmir'de yaşayan, işte ayda bir yazışıp birkaç yılda bir görüştüğümüz 29 yıllık arkadaşım Nuriye'nin o sırada İzmir'de kendi günlük hayatıyla ilgili bir şeyler peşinde olduğuna dair nasıl üzerinde düşünülmemiş bir kabullenme varsa, benim gerçekliğimde, tamamen aynı şekilde Hanna'nın da o sırada 90'ların Los Angeles'ında boynunda altın zinciriyle yarı sinirli yarı üzgün bir şeyler yapıyor olduğuna, Raskolnikov'un 1800'lerin St. Petersburg'unda üşüyerek düşünceli hızlı hızlı yürüdüğüne, Franz K.'nın labirentten karanlık bir binada yeni bir kapıya gittiğine, Beetlejuice'un pastel plastik bir makette bacaklarını sallayarak hinlik peşinde olduğuna dair bir kabullenme var. Raskolnikov'u tekrar okur, Beetlejuice'u tekrar izlerken aslında sadece Nuriye'yle buluşmuş sohbet ediyor oluyoruz. işte Adrian Monk da böyle, izlemediğim, düşünmediğim zamanlarda da sisli San Fransisco'da bir sokakta o omuz düzeltme tikiyle yürüyor o anda. Ben bunu biliyorum.
Hüzünlü falan diye nitelendirirken en çok Monk'un ölen eşine olan sevgisi ve özlemine veya tekrar polis olmak için çabasına atıf yapılıyor genelde ama bu dizide beni en derinden içlendiren şey Monk'un normal bir insan olma çabası. Yeteneklerini "a gift and a curse" diye tanımlaması, cinayet çözmediği sıradan bir günlük anda bunlar ortaya çıkınca utanması, çoğu zaman kendine saklaması… sayısız bölümde çocukluğundan ergenliğinden bugününe dek anekdotlarla, anlık sahneler reflekslerle işlenen bir doku bu. Büyürken girdikleri sırada önündeki sıradanları başarıyla taklit edebildikleri ölçüde, ödül olarak klübe alınanların o “normallik” kulübüne bir türlü alınmadıkları birinin o sıranın yanındaki hüzünlü bekleyişi.
Okul bahçesinde oynayan çocukları görürler. Ben çocukken bu oyunu çok severdim, yok ben bu oyunu severdim muhabbetleri döner.
- What was your favorite game, Mr. Monk?
Monk iki zorbanın oradan geçen bir çocuğun şapkasını çalıp birbirlerine atarak onu ortada oynattıkları tarafı işaret eder: Keep away… I played a looot of keep away… I was the jumper. That was my position.
Oyun hakkında bilgi verir güzel güzel, iyi egzersizdir kardiyo yaptırır, bütün nüans doğru zamanda zıplamakta vs… Ortada oynatılan çocuğa arada seslenir. “Zıpla.. şimdi.. bak kaçırdın… bu çocuğun zamanlaması iyi değil.”
Sonunda ortadaki çocuk ağlamaya başlar. “Ben normalde daha erken ağlardım ama tabii herkesin stili başka.”
Kurgu eserlerin hepsiyle ilgili çok basit bir kişisel başarı ölçütüm var. Okumuyor, izlemiyor, seyretmiyor ve hakkında düşünmüyorken de sanki paralel bir boyutta o evrenin, o karakterlerin var olduğuna ve hala yaşadığına inanıyorsam içeride, az bilinç dışı bir seviyede… benim için kurgulayan, yazan, görselse oynayan, sahneleyen, çeken…. hepsi mükemmel bir iş başarmış demektir. Dedektif Hanna (film/Heat), ben ölene kadar, benim bilincimdeki paralel evrenlerin birinde hep o yaşta yaşamaktadır mesela. Ben 2019'da Bostancı'da arabayı yıkamaya götürürken zihnimin bir katmanında İzmir'de yaşayan, işte ayda bir yazışıp birkaç yılda bir görüştüğümüz 29 yıllık arkadaşım Nuriye'nin o sırada İzmir'de kendi günlük hayatıyla ilgili bir şeyler peşinde olduğuna dair nasıl üzerinde düşünülmemiş bir kabullenme varsa, benim gerçekliğimde, tamamen aynı şekilde Hanna'nın da o sırada 90'ların Los Angeles'ında boynunda altın zinciriyle yarı sinirli yarı üzgün bir şeyler yapıyor olduğuna, Raskolnikov'un 1800'lerin St. Petersburg'unda üşüyerek düşünceli hızlı hızlı yürüdüğüne, Franz K.'nın labirentten karanlık bir binada yeni bir kapıya gittiğine, Beetlejuice'un pastel plastik bir makette bacaklarını sallayarak hinlik peşinde olduğuna dair bir kabullenme var. Raskolnikov'u tekrar okur, Beetlejuice'u tekrar izlerken aslında sadece Nuriye'yle buluşmuş sohbet ediyor oluyoruz. işte Adrian Monk da böyle, izlemediğim, düşünmediğim zamanlarda da sisli San Fransisco'da bir sokakta o omuz düzeltme tikiyle yürüyor o anda. Ben bunu biliyorum.
Hüzünlü falan diye nitelendirirken en çok Monk'un ölen eşine olan sevgisi ve özlemine veya tekrar polis olmak için çabasına atıf yapılıyor genelde ama bu dizide beni en derinden içlendiren şey Monk'un normal bir insan olma çabası. Yeteneklerini "a gift and a curse" diye tanımlaması, cinayet çözmediği sıradan bir günlük anda bunlar ortaya çıkınca utanması, çoğu zaman kendine saklaması… sayısız bölümde çocukluğundan ergenliğinden bugününe dek anekdotlarla, anlık sahneler reflekslerle işlenen bir doku bu. Büyürken girdikleri sırada önündeki sıradanları başarıyla taklit edebildikleri ölçüde, ödül olarak klübe alınanların o “normallik” kulübüne bir türlü alınmadıkları birinin o sıranın yanındaki hüzünlü bekleyişi.
Okul bahçesinde oynayan çocukları görürler. Ben çocukken bu oyunu çok severdim, yok ben bu oyunu severdim muhabbetleri döner.
- What was your favorite game, Mr. Monk?
Monk iki zorbanın oradan geçen bir çocuğun şapkasını çalıp birbirlerine atarak onu ortada oynattıkları tarafı işaret eder: Keep away… I played a looot of keep away… I was the jumper. That was my position.
Oyun hakkında bilgi verir güzel güzel, iyi egzersizdir kardiyo yaptırır, bütün nüans doğru zamanda zıplamakta vs… Ortada oynatılan çocuğa arada seslenir. “Zıpla.. şimdi.. bak kaçırdın… bu çocuğun zamanlaması iyi değil.”
Sonunda ortadaki çocuk ağlamaya başlar. “Ben normalde daha erken ağlardım ama tabii herkesin stili başka.”