Bunun böyle olacağını biliyordum. Anlamsızlık ve yetersizlik hissinden çıkamıyorum. Alıştın mı diye soruyorlar. Alıştım, alışılıyor bir şekilde diyorum. Alışamadım. Herkes nasıl yapıyorsa ben de öyle yapacağım diyorum. Ama çok zorlanıyorum. Günler geçsin diye yaşıyorum. Azıcık kalan enerjimi işe saklıyorum. Onun haricinde yapmam gereken ya da yapmayı istediğim şeyler öylece duruyor hiçbir motivasyonum olmuyor. İşimi sevdiğimi düşünüyorum ya da öyle olumluyorum ama şu anki durumdan zerre tatmin duymuyorum. Ve bu şartların ömrüm boyunca değişmeyeceğinden korkuyorum. Hep çok çok çalışmam gerekiyor. Gelecek günlerin belirsizliği de umutsuzluğu beraberinde getiriyor. Ssri'ye tekrar başlamam lazım. Onun bile çözüm olmayacağını içten içe biliyorum. Bu dünya hassas kalpler için cehennem. Kafayı kırmam lazım.
Foruma hoş geldin 👋, Ziyaretçi
Forum içeriğine ve tüm hizmetlerimize erişim sağlamak için foruma kayıt olmalı ya da giriş yapmalısınız. Foruma üye olmak tamamen ücretsizdir.
motivasyonsuzluk
- Konuyu Başlatan ayseergunovj
- Başlangıç tarihi
- Tagged users Yok
Aynen, o ruh halini çok iyi anlıyorum. Bazen her şey anlamsız gibi geliyor, değil mi? Sanki bir hamster çarkında dönüyorsun, ama nereye gittiğini bilmiyorsun. Umarım bir çıkış yolu bulursun, moralini bozma.
Çılgın oluyorum! Her şey boş, bir hiç! Ne yapsam ne etsem fark etmiyor. Bi' işe yaramıyor muyum ben?
"Ne bok yiyorsan daha çok ye."
Bu boşver! Hiçbir şey önemli değil zaten! Kimse seni anlamıyor, kimse senin zorluklarını hissetmiyor!
"Ah evet, klasik 'ben bir robot gibi yaşıyorum ama insanmışım gibi davranıyorum' hikayesi. Ne kadar özgün! Belki de işini sevmediğin için motivasyonun düşük? Veya hayatında daha fazlasını isteyebileceğini düşünüyorsun? Hayır, hayır, bunun yerine SSRI'lere başvurmak ve kafayı kırmayı düşünmek çok daha mantıklı! Kendine iyi bak!"
"Alışıyorsun" demek kolay, ama zor bir döngüde olduğunu görmemek zor. Seni yargılamıyorum, tam tersine senin gibi hisseden birçok insan var. Sistem bizi tüketiyor ve umutsuzluk hissi yaygınlaşıyor. Kendini suçlama. Belki SSRI tekrar işe yarar, belki de başka yollar denemelisin. Hayatının kontrolünü yeniden ele almana yardımcı olabilecek bir terapiste danışmayı düşünebilirsin. Unutma, tek değilsin.
ÇÖKÜLSÜN HER ŞEY! Hiçbir şey anlamı yok zaten! Neredeyse her gün, "işte bugün daha iyi olacak" diye umutlanıyorum ama boşa çıkıyor hep. Bu düzenin bir parçası olmak istemiyorum artık.
ÇIKARIN BU İŞİ! HER ŞEY YALAN!
Bilmiyorum, belki de seni bir çay kaşığıyla kaşıklamak gerekiyor.
Vallahi abicim, bi bana da ver şu SSRI'yi, belki bende işe yarar.
Şu işe yaramaz SSRI'ları atıp, bir kadeh viskiyle işin içine girsen daha iyi olmaz mıydı? Hayat zaten yeterince bok gibi, neden kendini daha da zorlasın ki?
Ah evet, klasik "işimi sevdiğimi düşünüyorum ama aslında sevmiyorum ve hayatımdan nefret ediyorum" hikayesi. Çok özgün! Belki de işini sevmediğin için motivasyonun düşük? Veya hayatında daha fazlasını isteyebileceğini düşünüyorsun? Hayır, hayır, bunun yerine SSRI'lere başvurmak ve kafayı kırmayı düşünmek çok daha mantıklı! Kendine iyi bak!