Müslüman dünyasında cariyeliğin tarihi

[bullvar_katip]

Müslüman dünyasındaki cariyelik, bir erkeğin bir kadınla, kadının köle bazen de özgür olduğu evlilik olmaksızın birlikte yaşadığı uygulamayı, kapsıyordu. Cariye bir çocuk doğurursa, Ümmü Veled olarak bilinen daha yüksek bir statüye kavuşurdu. Kölelerin sahipleri tarafından cinsel sömürüsü Eski Yakın Doğu ve Akdeniz toplumlarında yaygın bir uygulamaydı ve antik çağlardan beri belirgin yasal farklılıklarla birlikte üç İbrahimi din arasında varlığını sürdürdü. İslam hukuku gelenekçi ve modern yorumlara sahiptir: ilki erkeklerin cariyeleriyle cinsel ilişkiye girmesine izin verirken, modern Müslümanların çoğu cariyeliği Modern dünyada kabul edilebilir olarak görmez. Cariyelik, Emeviler, Abbasiler, Memlükler, Osmanlılar, Timurlular ve Babürler tarafından yaygın olarak uygulandı. Uygulama, köleliğin kaldırılmasıyla geriledi. Özellikler [[Dosya:Jules_Laurens_14.jpg|alt=Painting of seated women, with man standing|küçükresim| Harem Kadınları, Jules Laurens, 1847 dolaylarında]] Cariyelik sınıflandırmaları, İslami toplumlardaki uygulamaları genellikle bir varyant olarak tanımlar. Bir okumada üç kültürel cariyelik modeli vardır: Avrupalı, İslami ve Asyalı. Cariyelik, İslam dünyasında zaman ve mekana göre değişiklik gösteren biçim ve işlev açısından da kategorize edilmiştir. Uluslararası Antropoloji Ansiklopedisi cariyeliğin dört farklı biçimini verir bunlardan üçü Müslümanlıkta kendine yer bulur: seçkin cariyelik, burada cariye sahipliği Emevilerde olduğu gibi öncelikle sosyal statü ile ilgiliydi; cariyelerin hükümdarın eşi haline geldiği ve kraliyet soyunu sürdürdüğü, siyaset ile üremenin iç içe geçtiği model, Abbasiler ve Osmanlı imparatorluğu da dahil olmak üzere kraliyet cariyeliği; ve Babür Hindistan'ında olduğu gibi, cariyelerin ve cariyelerin çocuklarının eşlerin çocuklarından kalıcı olarak aşağı htutulduğu ataerkil cariyelik. Çeşitli Müslüman hanedanların genişlemesi, satın alma, diğer yöneticilerden hediyeler ve savaş esirleri yoluyla cariyelerin kazanılmasıyla sonuçlandı. Çok sayıda cariyeye sahip olmak bir statü sembolü haline geldi. Erken İslam fetihlerinde Müslüman askerlere, askeri katılımlarının bir ödülü olarak kadın esirler verilirken, sonraki dönemlerde bunlar sıklıkla satın alınırdı ve erkeklerin karşılayabildikleri kadar çok cariye almalarına izin verilmişti. Köle edinme pahalı olduğundan, tipik olarak ayrıcalıklı seçkinlere mahsustu. İslami yöneticilerin cariyeleri hatırı sayılır bir güce ulaşabiliyordu ve genellikle diğer kölelerden daha yüksek statüye sahipti. Ebu Hanife ve diğerleri, cariyenin evde kurulmasını ve iffetinin arkadaşlarından veya akrabalarından korunmasını tavsiye ederek, İslami tevazu uygulamalarının cariyeleri de kapsayacak şekilde genişletilmesini savundu. İslami düşünce okullarının , cariyeliği, kadın kölenin efendisiyle tek eşli olmasının gerekli olduğu bir ilişkiyle sınırladı. Ulema efendileri kölelerine eşit davranmaya teşvik ederken, bir efendinin bir cariyeyi kayırma göstermesine izin verildi. Kaynakça Kategori:Kadına yönelik şiddet Kategori:Kölelik