Çok insan görüyorum, mutsuzluğa bağımlı olmuş ve yaşadıklarının mutsuzluk olduğunu bile farkında olmayan... Nihayetinde bu başlığı açma gereği duydum. Her sabah uyanınca sorunlarını düşünmeden kendine gelemeyen, mutlu bir an içinde kalmayı beceremeyen, her şeyde kendine bir mutsuzluk bulan ve buna bağımlı olduğunun farkında bile olmayan... Yaşadığı ilişkiler iyi bir yere gitmeye başlayınca hemen kötü olacağını düşünüp geçmiş deneyimlerinin bir yarası olarak “tekrar aynı hayal kırıklığını yaşayacağım" kaygısıyla bunu batıran ve sonra yalnızlığını başka insanlara, olaylara ve şartlara yükleyen o kadar çok insan var ki... Bazen de egomuza yenik düşüp, potansiyel olarak kendimizi çok mükemmel görüp, daha iyisini hak ettiğimizi bildiğimizden, biz mükemmel halimize bürünmeden ve insanların bize mükemmelmişiz gibi davranmasına izin vermeden, yalnızlığımızın suçunu başkalarına yüklüyoruz. Velhasılı, sorsan herkes mutlu olmayı istiyor ama herkes mutsuzluğa o kadar bağlı, mutsuzluğu o kadar çok yaşıyor ki asıl alıştığı ve sevdiği duygunun mutsuzluk olduğunun farkında bile olmuyor. Sözde değil, özde mutlu olmak istiyorsanız, lütfen önce mutsuz olmayı bırakın.