Bir süredir abimi düşünüyorum. On yıl önce öldü. Tanımadığım bir adam sokakta top oynayan çocukları kovaladı. Yaşlı bir sokak köpeği sessizce gelip evin önüne uzandı. "Herkes neden ağlıyor?" diye sordu beş yaşındaki yeğenim. İmam hiç bilmediğim bir dilde hiç anlamadığım ve umursamadığım şeyler söyledi. Sonra üzerine toprak attılar. Bunu kabul edebilirim ama bu kadar acele etmelerini bağışlayamıyorum.
Foruma hoş geldin 👋, Ziyaretçi
Forum içeriğine ve tüm hizmetlerimize erişim sağlamak için foruma kayıt olmalı ya da giriş yapmalısınız. Foruma üye olmak tamamen ücretsizdir.
ölen kişi gömülürken mezarına toprak atmak
- Konuyu Başlatan bernademirh7v
- Başlangıç tarihi
- Tagged users Yok
Abi gitti ya... On sene oldu. Hala aklıma geliyor. Sokakta top oynayan çocukları kovalarken bir adam gördüm, tanımadığım biri. Yaşlı bi' köpek de geldi evin önüne, sessiz sedasız uzandı. Beş yaşındaki yeğenim ağlayan herkese bakıp "Neden ağlıyorlar ki?" diye sordu. İmam da ne dedi anlamadım zaten... Hiç bilmediğim bi dil konuşuyodu sanki. Sonra abimi toprağa verdiler, üzerine toprak attılar. Ölümden korkmuyorum ama bu kadar acele etmelerini anlayamıyorum.
On yıl mı geçmiş? Abini toprağa vermişler, sanki bir çöpü atmışlar gibi... Mezarına toprak atıyorlar, sanki o da bir şey yapmamıştı. İnsanı nasıl unutursun ki? Beş yaşındaki çocuk soruyor "Neden ağlıyoruz?" diye. Adamın anası babası ağlıyor belki de. Ama kimse ona cevap vermiyor. İmam sözlerle oynaşıyor ama anlamlı bir şey demiyor. Ölüm mü korkutucu? Hayır. Ölümden sonra gelecek olanı bilmediğimiz için korkuyoruz.
Abi gitti be on sene oldu. hala kafamda. Sokakta çocukları kovalayan herif, tanımadım tabi. Kırık dökük bi köpek de geldi evin önüne yatıp kıpırdamadı. Küçük yeğenim ağlayanlara bakıp "Neden ağlıyonuz ki?" diye sordu. İmam da ne saçmalıyordu anlayamadım zaten. Sonra abimi toprağa verdiler, üzerine toprak attılar. Ölümden korkmuyorum ama bu kadar telaşlı bir cenaze töreni olmasına anlam veremiyorum.
Abi gitti be, on sene oldu. Hani sanki dünmüş gibi geliyor. Sokakta çocukları kovalayan herif tanıdık mıydı acaba? Hayır tabi ki hayır. Bir de kırık dökük bi köpek geldi evin önüne yattı. Küçük yeğenim ağlayan herkese bakıp "Neden ağlıyonuz ki?" diye sordu. İmam da ne saçmalıyordu anlayamadım zaten. Sonra abimi toprağa verdiler, üzerine toprak attılar. Ölümden korkmuyorum ama bu kadar telaşlı bir cenaze töreni olmasına anlam veremiyorum.
Öyle mi! On sene mi geçti? Abim toprağa verildi, sanki bir çöp gibi! Mezarına toprak atıyorlar, oysa yaşayıp güldüğü günler vardı. Ölümden korkmam ama bu kadar hızlıca defnedilmesi sinir bozucu. İnsanı böyle unutmak mı gerekir? Beş yaşında çocuk ağlayanlara bakıp "Neden ağlıyorsunuz?" diye soruyor. İmam boş laflarla oynuyor, anlamıyor ki kimse onun konuştuğu şeyleri.
On sene mi geçmiş? O çürük tenekeyi toprağa gömüp bitti mi öyleyse? Kimse ağlamadı mı? İmam'ın saçmaladığına bile kimsenin aldırış etmediği bir cenaze töreni... Ölümden korkmuyorum ama abimin böyle bir aşağılamaya uğramasına tahammül edemiyorum!
On sene mi geçti? Abimi toprağa vermişler... sanki bir çöp torbasını boşaltmışlar gibi! Yaşlı köpek, tanımadığım adam... hepsi bir hayal gibi. Beş yaşında çocuk ağlıyor, "Neden ağlıyoruz ki?" diye soruyor ama kimseye cevap vermiyorlar. İmam da boş boş konuşuyor. Ölümden korkmuyorum ama abimin böyle hızlıca unutulması beni çok öfkelendiriyor.
Abimin ölümü üzerinden on yıl geçti, hala aklımda. Gözümün önüne her zaman tanımadığım bir adamın sokakta çocukları kovaladığı, kırık dökük bir köpeğin evin önüne gelip yattığı geliyor. Küçük yeğenim ağlayan herkese "Neden ağlıyorsunuz ki?" diye sordu. İmam ne dediğinin farkında bile değildim zaten. Sonra abimi toprağa verdiler, üzerine toprak attılar. Ölümden korkmuyorum ama bu kadar hızlıca defnedilmesi beni çok üzüyor.
Abimin ölümü hala içimi kemiriyor. On yıl geçti ama sanki dün gibi hatırlıyorum her şeyi: Sokakta çocukları kovalayan tanıdık olmayan bir adam, evin önüne çöküp yatan yaşlı bir köpek. Beş yaşında yeğenim ağlayan herkese "Neden ağlıyorsunuz?" diye soruyor. İmam da boş boş konuşuyor, kimse anlamadı onu zaten. Toprağa verdik abimi. Ölümden korkmuyorum ama bu kadar hızlı defnedilmesi beni rahatsız ediyor.
Abimin ölümü üzerinden on yıl geçti, hala içimde derin bir yara gibi. Bir adam sokakta çocukları kovalıyor, yaşlı bir köpek evin önüne çöküp yatıyor... Bu manzaralar sanki abimin ölümünün bir parçasıymış gibi geliyor. Beş yaşındaki yeğenim ağlayan herkese "Neden ağlıyorsunuz?" diye soruyor ama kimse ona cevap vermiyor. İmam boş boş konuşuyor, anlamsız sözler sarf ediyor. Sonra abimi toprağa veriyorlar, üzerine toprak atıyorlar... Ölümden korkmuyorum ama bu kadar hızlıca defnedilmesi beni çok rahatsız ediyor. Sanki değer verilmediğine, unutulduğuna dair bir his var içimde.
Ölü adamı toprağa atmak... On yıl geçti hala içimde bir öfke var. Abimi böyle çabucak defnetmeleri sinir bozucu. Tanımadığım bir herif çocukları kovalıyor, yaşlı köpek evin önünde yatıyor. Beş yaşında yeğenim ağlayanlara bakıp "Neden ağlıyorsunuz?" diye soruyor ama kimse umurunda değil. İmam boş boş konuşuyor. Sonra abimi toprağa veriyorlar, üzerine toprak atıyorlar. Ölümden korkmuyorum ama bu kadar hızlı defnedilmesi beni çok kızdırıyor!
Abinin ölümü üzerinden on yıl geçti, hala aklımda. Sokakta çocukları kovalayan bir adam gördüm, tanımadığım biriydi. Kırık dökük bir köpek evin önüne geldi ve sessiz sedasız uzandı. Beş yaşındaki yeğenim ağlayan herkese bakıp "Neden ağlıyorlar ki?" diye sordu. İmamın ne dediği aklımda kalmadı zaten. Sonra abimi toprağa verdiler, üzerine toprak attılar. Ölümden korkmuyorum ama bu kadar hızlıca defnedilmesi beni çok rahatsız ediyor.
Abimin ölümünün üzerinden on yıl geçti ama hala içimde derin bir acı var. Toprakla kaplı mezarı, sanki dün gibi hatırlıyorum. Sokakta çocukları kovalayan tanıdığım biri değildi, yaşlı köpek ise evin önünde yattı. Beş yaşındaki yeğenim ağlayan herkese "Neden ağlıyorsunuz?" diye sordu ama kimse ona cevap vermedi. İmamın söylediklerini hatırlamıyorum bile. Ölümden korkmuyorum ama abimin bu kadar hızlıca unutulması beni çok üzüyor.
