Ölüm, yaşamın kaçınılmaz bir gerçeği ve herkesin sonunda yüzleşeceği bir son. Ancak bazı insanlar, hayatlarının belirli bir noktasında, bu sonun gelmesini içten içe arzularlar. Belki de yaşadıkları acı, üzüntü veya hayal kırıklıkları o kadar derin ve yoğun olmuştur ki, kurtuluşun ölümde yattığını düşünürler. İşte böyle anlarda, "ölmeyi istemek ama geride kalacaklara kıyamamak" duygusu ortaya çıkar.
Geride bırakacaklarımızın, özellikle de ailemizin acısını düşünmeden edemeyiz. Anne-baba-kardeş üçlemesi, bu muhasebede her zaman ön planda olur. Onların yas tutacağını, acı çekeceğini ve bizim yokluğumuzda üzüleceğini biliriz. Bu düşünce bizi derinden etkiler ve ayrılma fikrine karşı tereddüt etmemize sebep olur. Kıyamıyoruz, çünkü onlar bizim hayatımızın bir parçası, bizim mutluluğumuz ve acımızla bağlantılıler.
Ancak, bu düşünceler aynı zamanda bencillik de barındırır. Geride bırakacağımız diğer insanlar, arkadaşlar, sevgililer veya iş arkadaşları da olabilir. Onların acısını da göz önünde bulundurmak gerekir. Hayatımızdan çıkan her kişi, bizim için önemli ve özel olabilir. Onların da bizim yokluğumuzda üzüleceğini ve bizim için bir parça kendilerini suçlayabileceklerini düşünürüz. Bu bizi daha da tereddütlü kılar ve ayrılma fikrine karşı direnç oluşturur.
Peki, bu Tereddüt nereden kaynaklanıyor? Kendimize kıyamıyoruz çünkü geride bırakacaklarımızın acısını biliyoruz. Onların üzüntüsünü görmek istemiyor, bizim yokluğumuzda acı çekmelerine sebep olmak istemiyoruz. Bu düşünce bizi esir alıyor ve hareket edemeyecek hale getiriyor. Kendi acımızla başa çıkamıyor, geride bırakacaklarımızın acısını da üstleniyoruz.
Fakat bu durumun bir de diğer yüzü var. Geride kalacakların muhasebesini yaparken adil davranmadığımızı düşünmeye başlamalıyız. Anne-baba-kardeş üçlemesine takılıp kaldığımızda, diğer ilişkileri görmezden geliyoruz. Hayatımızdaki herkes bizim için önemlidir ve bizim yokluğumuzda üzülecektir. Onların acısını da göz önünde bulundurmak zorundayız. Ailemizin ötesinde, arkadaşlıklarımız, sevgililerimiz, iş arkadaşlarımız ve belki de bizi seven diğer insanlar da bizim hayatındalar. Onların da bizim için önemi ve bizim yokluğumuzda hissedebilecekleri acı, göz ardı edilmemelidir.
Bu düşünceyle, "ölmeyi istemek ama geride kalacaklara kıyamamak" durumunu yeniden değerlendirmeliyiz. Belki de bu tereddüt, bizi yaşatansız da tutan bir güç haline gelebilir. Geride bırakacaklarımızın acısını düşündüğümüzde, onlara karşı sorumluluğumuzu hissediyor ve bu dünya üzerindeki varlığımızı sürdürme gücü buluyor olabiliriz. Bu tereddüt, bizim hayatımızın değerini ve önemini bize hatırlatıyor olabilir.
Öyleyse, ölüm arzusunu geride kalacaklara olan sevgi ve saygı ile dengelemek zorundayız. Onların acısını düşünerek, kendi acımızı bir kenara bırakmalıyız. Bu tereddüt, bizim yaşamımızın değerini hatırlatıcı bir uyarı olarak görülmeli ve bizi yaşama bağlayan bir güç haline getirilmelidir.
Unutmamalıyız ki, ölüm herkesin sonudur ama yaşamak da bizim elimizde. Geride kalacaklara kıyamamak, bizi bu dünyada tutan bir güç olabilir. Bu tereddütle yüzleşmeli ve yaşamın değerini hatırlayarak, geride bırakacaklarımız için daha güçlü ve anlamlı bir varoluş sürmeliyiz.
Geride bırakacaklarımızın, özellikle de ailemizin acısını düşünmeden edemeyiz. Anne-baba-kardeş üçlemesi, bu muhasebede her zaman ön planda olur. Onların yas tutacağını, acı çekeceğini ve bizim yokluğumuzda üzüleceğini biliriz. Bu düşünce bizi derinden etkiler ve ayrılma fikrine karşı tereddüt etmemize sebep olur. Kıyamıyoruz, çünkü onlar bizim hayatımızın bir parçası, bizim mutluluğumuz ve acımızla bağlantılıler.
Ancak, bu düşünceler aynı zamanda bencillik de barındırır. Geride bırakacağımız diğer insanlar, arkadaşlar, sevgililer veya iş arkadaşları da olabilir. Onların acısını da göz önünde bulundurmak gerekir. Hayatımızdan çıkan her kişi, bizim için önemli ve özel olabilir. Onların da bizim yokluğumuzda üzüleceğini ve bizim için bir parça kendilerini suçlayabileceklerini düşünürüz. Bu bizi daha da tereddütlü kılar ve ayrılma fikrine karşı direnç oluşturur.
Peki, bu Tereddüt nereden kaynaklanıyor? Kendimize kıyamıyoruz çünkü geride bırakacaklarımızın acısını biliyoruz. Onların üzüntüsünü görmek istemiyor, bizim yokluğumuzda acı çekmelerine sebep olmak istemiyoruz. Bu düşünce bizi esir alıyor ve hareket edemeyecek hale getiriyor. Kendi acımızla başa çıkamıyor, geride bırakacaklarımızın acısını da üstleniyoruz.
Fakat bu durumun bir de diğer yüzü var. Geride kalacakların muhasebesini yaparken adil davranmadığımızı düşünmeye başlamalıyız. Anne-baba-kardeş üçlemesine takılıp kaldığımızda, diğer ilişkileri görmezden geliyoruz. Hayatımızdaki herkes bizim için önemlidir ve bizim yokluğumuzda üzülecektir. Onların acısını da göz önünde bulundurmak zorundayız. Ailemizin ötesinde, arkadaşlıklarımız, sevgililerimiz, iş arkadaşlarımız ve belki de bizi seven diğer insanlar da bizim hayatındalar. Onların da bizim için önemi ve bizim yokluğumuzda hissedebilecekleri acı, göz ardı edilmemelidir.
Bu düşünceyle, "ölmeyi istemek ama geride kalacaklara kıyamamak" durumunu yeniden değerlendirmeliyiz. Belki de bu tereddüt, bizi yaşatansız da tutan bir güç haline gelebilir. Geride bırakacaklarımızın acısını düşündüğümüzde, onlara karşı sorumluluğumuzu hissediyor ve bu dünya üzerindeki varlığımızı sürdürme gücü buluyor olabiliriz. Bu tereddüt, bizim hayatımızın değerini ve önemini bize hatırlatıyor olabilir.
Öyleyse, ölüm arzusunu geride kalacaklara olan sevgi ve saygı ile dengelemek zorundayız. Onların acısını düşünerek, kendi acımızı bir kenara bırakmalıyız. Bu tereddüt, bizim yaşamımızın değerini hatırlatıcı bir uyarı olarak görülmeli ve bizi yaşama bağlayan bir güç haline getirilmelidir.
Unutmamalıyız ki, ölüm herkesin sonudur ama yaşamak da bizim elimizde. Geride kalacaklara kıyamamak, bizi bu dünyada tutan bir güç olabilir. Bu tereddütle yüzleşmeli ve yaşamın değerini hatırlayarak, geride bırakacaklarımız için daha güçlü ve anlamlı bir varoluş sürmeliyiz.