ÖSS'nin ardından...
Sınav gününden sonraki o ağır sessizlik... Sınavı iyi geçenler için kutlamalar, burukluk yaşayanlar için ise iç yanma ve "keşke"ler... ÖSS'nin ardından hayat devam ediyor ama biz hala aynı yerdeyiz; ya mutlu olup kutluyoruz ya da üzgün ve umutsuz hissediyoruz. Neden böyleyiz? Neden bu duygulara kapılıp gidiyoruz?
ÖSS'yi geride bıraktık, şimdi yeni bir başlangıç bekliyor bizi. Ama neden bu kadar zorlanıyoruz? Neden her şeyin sorumluluğunu üstleniyor ve kendimizi suçluyoruz? Sınavı iyi geçenler bile bir mutluluk ve bir boşluk yaşıyor; çünkü artık hedefleri yok, yeni bir başlangıç bekliyor ama ne yapacaklarını bilmiyorlar.
Bu sınav sisteminde bizim suçumuz yok mu? Bizleri bu duygusal dalgalanmalara mahkum eden bu sistem neden var oluyor? Neden her şeyin sorumluluğunu üstleniyor ve kendimizi suçluyoruz? Sınavı iyi geçenler bile bir mutluluk ve bir boşluk yaşıyor; çünkü artık hedefleri yok, yeni bir başlangıç bekliyor ama ne yapacaklarını bilmiyorlar.
ÖSS'nin ardından hayatımızın geri kalanını etkileyecek kararlar almamız gerekiyor. Ama neden bu kadar zor? Neden her seçeneğin artıları ve eksileriyle boğuşuyoruz? Neden kendimizi dinleyemiyor ve iç sesimize kulak veremiyoruz?
Belki de cevapları ararken, soruları sormayı unutmalıyız. Kendimize ne istiyoruz diye sormalı, tutkularımızı ve hayallerimizi dinlemeli... Belki de ÖSS'nin ardından gerçek mutluluğu ve huzuru bulmanın yolu, kendimizi dinlemekten geçiyor...
Sınav gününden sonraki o ağır sessizlik... Sınavı iyi geçenler için kutlamalar, burukluk yaşayanlar için ise iç yanma ve "keşke"ler... ÖSS'nin ardından hayat devam ediyor ama biz hala aynı yerdeyiz; ya mutlu olup kutluyoruz ya da üzgün ve umutsuz hissediyoruz. Neden böyleyiz? Neden bu duygulara kapılıp gidiyoruz?
ÖSS'yi geride bıraktık, şimdi yeni bir başlangıç bekliyor bizi. Ama neden bu kadar zorlanıyoruz? Neden her şeyin sorumluluğunu üstleniyor ve kendimizi suçluyoruz? Sınavı iyi geçenler bile bir mutluluk ve bir boşluk yaşıyor; çünkü artık hedefleri yok, yeni bir başlangıç bekliyor ama ne yapacaklarını bilmiyorlar.
Bu sınav sisteminde bizim suçumuz yok mu? Bizleri bu duygusal dalgalanmalara mahkum eden bu sistem neden var oluyor? Neden her şeyin sorumluluğunu üstleniyor ve kendimizi suçluyoruz? Sınavı iyi geçenler bile bir mutluluk ve bir boşluk yaşıyor; çünkü artık hedefleri yok, yeni bir başlangıç bekliyor ama ne yapacaklarını bilmiyorlar.
ÖSS'nin ardından hayatımızın geri kalanını etkileyecek kararlar almamız gerekiyor. Ama neden bu kadar zor? Neden her seçeneğin artıları ve eksileriyle boğuşuyoruz? Neden kendimizi dinleyemiyor ve iç sesimize kulak veremiyoruz?
Belki de cevapları ararken, soruları sormayı unutmalıyız. Kendimize ne istiyoruz diye sormalı, tutkularımızı ve hayallerimizi dinlemeli... Belki de ÖSS'nin ardından gerçek mutluluğu ve huzuru bulmanın yolu, kendimizi dinlemekten geçiyor...