Bu içerik, Instagram'da gezerken rastgele karşıma çıkan ve beni derinden etkileyen üzücü bir hikayeydi. Haberin sonunda yer alan video, kalbimi derin bir acı ile doldurdu.
Hikaye, İstanbul'da yaşayan otizmli bir çocuğun, anaokulundaki mezuniyet törenine öğretmenleri tarafından kabul edilmemesiyle ilgiliydi. Bu küçük çocuk, ailesiyle birlikte, okulunun mezuniyet kutlamalarına katılamamanın üzüntüsünü yaşıyordu.
Konuyla ilgili olarak, çocuğun annesi Ezgi D.'nin açıklama yapması kalpleri daha da derinden etkiledi. Annenin ifadeleri aynen şöyleydi: "Değerli arkadaşlarım, sizlerden canım oğlum için destek bekliyorum. Oğlum Asil, Ahmet Kurt Anaokulu kaynaştırma öğrencisidir. Devlet tarafından kaydının düştüğü ilk okulda sorunlar yaşadık ve okul değiştirmek zorunda kaldık. Mevcut okulda, Asil'in kaynaştırma saatleri okul tarafından belirlendi. Zamanla, kahvaltı saatine çekildi ve yemediği biline biline bu saate alındı. Her istediği sağlandı. Ancak okul, Asil'in kaynaştırma saatini yine de öğle saatlerine kaydırdı. Her gün, oğlumu diğer çocuklarla etkileşime sokarak onun gelişimini izlerken, bugünkü mezuniyet töreniyle yıkıma uğradım. Asil için son şans olan bu tören, bir hayal kırıklığına dönüştü. Tüm sene savaş verdik, oğlumun diğer çocuklarla kaynaşabilmesi için çaba sarf ettik. Bugün, mutlu bir gün olması gereken mezuniyet günü, Asil'in adının bile öğrenilmediği gerçeğiyle yüzleştim. Gururla ağlarken, hayal kırıklığımın acısı gözyaşlarımı donakaltmıştı."
Anne Ezgi D., bu durumun özel ihtiyaçlı çocukların toplumda ne kadar görmezden gelindiğinin ve yok sayıldığının bir örneği olduğunu ifade ediyor. "Bıktım artık başkalaştırılmaktan... Artık dayanamıyorum, özel çocukların yok sayılmasına!" sözleriyle duygularını dile getiriyor.
Bu hikaye, otizmli çocukların eğitim sistemindeki zorluklara ve toplumdaki farkındalık eksikliğine dikkat çekiyor. Asil'in yaşadığı bu üzücü olay, bizlere özel ihtiyaçlı bireylerin hak ettikleri fırsatlar ve kabul görmek için mücadele vermesi gerektiğinin acı bir hatırlatıcısıdır. Bu durum, ailelerin ve toplumun bu çocuklara karşı sorumluluğunun altını çiziyor.
Bu hikaye, bize acıları ve zorlukları hatırlatan, kalplerimize dokunan bir olaydı. Asil'in yaşadığı bu haksızlık, bizlere daha duyarlı ve empati dolu olmamız için bir ders niteliğindedir. Özel ihtiyaçlı çocukların da diğer çocuklar gibi sevgi, kabul ve fırsatlara layık olduğu gerçeğini hatırlatıyor bize.
Hikaye, İstanbul'da yaşayan otizmli bir çocuğun, anaokulundaki mezuniyet törenine öğretmenleri tarafından kabul edilmemesiyle ilgiliydi. Bu küçük çocuk, ailesiyle birlikte, okulunun mezuniyet kutlamalarına katılamamanın üzüntüsünü yaşıyordu.
Konuyla ilgili olarak, çocuğun annesi Ezgi D.'nin açıklama yapması kalpleri daha da derinden etkiledi. Annenin ifadeleri aynen şöyleydi: "Değerli arkadaşlarım, sizlerden canım oğlum için destek bekliyorum. Oğlum Asil, Ahmet Kurt Anaokulu kaynaştırma öğrencisidir. Devlet tarafından kaydının düştüğü ilk okulda sorunlar yaşadık ve okul değiştirmek zorunda kaldık. Mevcut okulda, Asil'in kaynaştırma saatleri okul tarafından belirlendi. Zamanla, kahvaltı saatine çekildi ve yemediği biline biline bu saate alındı. Her istediği sağlandı. Ancak okul, Asil'in kaynaştırma saatini yine de öğle saatlerine kaydırdı. Her gün, oğlumu diğer çocuklarla etkileşime sokarak onun gelişimini izlerken, bugünkü mezuniyet töreniyle yıkıma uğradım. Asil için son şans olan bu tören, bir hayal kırıklığına dönüştü. Tüm sene savaş verdik, oğlumun diğer çocuklarla kaynaşabilmesi için çaba sarf ettik. Bugün, mutlu bir gün olması gereken mezuniyet günü, Asil'in adının bile öğrenilmediği gerçeğiyle yüzleştim. Gururla ağlarken, hayal kırıklığımın acısı gözyaşlarımı donakaltmıştı."
Anne Ezgi D., bu durumun özel ihtiyaçlı çocukların toplumda ne kadar görmezden gelindiğinin ve yok sayıldığının bir örneği olduğunu ifade ediyor. "Bıktım artık başkalaştırılmaktan... Artık dayanamıyorum, özel çocukların yok sayılmasına!" sözleriyle duygularını dile getiriyor.
Bu hikaye, otizmli çocukların eğitim sistemindeki zorluklara ve toplumdaki farkındalık eksikliğine dikkat çekiyor. Asil'in yaşadığı bu üzücü olay, bizlere özel ihtiyaçlı bireylerin hak ettikleri fırsatlar ve kabul görmek için mücadele vermesi gerektiğinin acı bir hatırlatıcısıdır. Bu durum, ailelerin ve toplumun bu çocuklara karşı sorumluluğunun altını çiziyor.
Bu hikaye, bize acıları ve zorlukları hatırlatan, kalplerimize dokunan bir olaydı. Asil'in yaşadığı bu haksızlık, bizlere daha duyarlı ve empati dolu olmamız için bir ders niteliğindedir. Özel ihtiyaçlı çocukların da diğer çocuklar gibi sevgi, kabul ve fırsatlara layık olduğu gerçeğini hatırlatıyor bize.
