Günler geçtikçe, geleceği belirsiz bir noktada aniden buldum kendimi. Umutsuzluğun karanlığında sıkışıp kalmıştım, hayata dair bir umut ışığı bile yok gibiydi. Kendimi kaybettiğim, eksik bir parça gibi hissettiğim zamanlardı. Benliğimden uzaklaşmanın sınırlarını zorluyordum. Bir bakıma fark etmiştim, fakat ne kadar uzağa düştüğümü tam olarak idrak edememiştim. Onun varlığını içimde hissediyordum, biliyordum. Ve o varlık gelince, içimden gelen karmaşa beni aylardır adım adım uzaklaştığım benliğime aniden geri getirdi. Bir mesajla yeniden kendim oldum. Ait olduğum yere, içsel dengeye geri dönmüştüm. Belki de istememiştim, sana bakmamaya, çabalamamaya, asık olmamaya. Hem mahcup, hem de açık bir şekilde çapkın. Eğer bakmasaydın, bu tavizleri vermeyecektim. Seni çok seviyorum, güzel gülümsemem.