Dün iş yerinde öğle arasında ansızın bir hatıra aklıma geldi. Böyle şeyler bana sıkça oluyor. Yıllar boyu hatırlamadığım bir şey flaş patlaması gibi bir anda aklımda beliriyor.
Yıllar yıllar öncesi. Lise hazırlıktayım. Sınıftaki bir kıza deli gibi aşığım. Yaş 15. İlk kez böylesine şiddetli bir aşık olma hali. Vücudum, ruhum alt üst olmuş. Aşık olduğum kişiyle konuşmak mı? İmkansız. Zira kendisi de bizim aynı sınıftan birine aşık. Gel zaman git zaman, yakınlaştılar ve sevgili oldular. Doğal olarak ona sevdanın yolları, bana kurşunlar. Bağrıma taş basmışım. Kendimi şarkılara vermişim. Hayal aleminde dolanıyorum. İçimde yangın varken hiçbir şey yokmuş gibi davranıyorum. Kimseye bir şey çaktırmamaya çalışıyorum.. Derken hazırlık sınıfının sonuna geliyoruz. Aylardan haziran. Üç ay göremeyeceğim. Şimdiki gibi facebook, instagram vs yok ki. Hatıra tarihe karışmış msn de yok. Haziranda kopacaksın, eylüle kadar bir daha görüşme yok. Daha doğrusu "görme". Aklıma bir fikir geldi. Sınıfa fotoğraf makinesi getirip hatıra kılıfıyla fotoğraf çekeceğim. Bu vesileyle de elimde onun görüntüsü olacak. Yazı bu görüntülerle geçireceğim. Fotoğrafçıya gidip bir film aldım. Babamın fotoğraf makinesine koydum. Götürdüm okula. Sınıftaki arkadaşları çekiyorum. Ama çaktırmadan, onu da kadraja alıyorum. Böyle böyle birkaç fotoğraf çektim, sonra sevgilisi de geldi. "Şöyle yan yana durun, sizin fotoğrafınızı çekeyim" dedim. Yan yana durdular. Poz verdiler. Amaçlıma ulaşmıştım. Elimde zorla kadraja alındığı bir fotoğraf değil, tam karşıdan çekilmiş, doğrudan objektife baktığı bir fotoğraf vardı. Her ne kadar fotoğrafta iç burkan, bağrıma taş oturtan bir "fazlalık" da olsa artık yaza hazırdım! Yirmi dörtlük pozun dolmasını beklemeden gidip tab ettirdim. Ve birlikte üç ay geçireceğim o malum fotoğraf.. Nasıl da güzel gülümsemiş. Nasıl da tatlı.. Fotoğraftaki "fazlalığı" ve gereksiz alanları kesip cüzdanıma koydum. Özlediğimde çıkarıp bakıyorum. Günler böyle geçiyor. Bir fotoğrafa bakıp sevinçle dolarak, mutlu olarak. Yaz tatilinin ortasında acı bir haberle yıkıldık. Babamı bir trafik kazasında kaybettik. Büyük acı. Her şeyi silip süpürdü. Aklımda bir şey kalmadı. Hiç beklemediğin bir anda, hiç beklemediğin bir şey oluyor. Dünyanın bütün renkleri soluyor. Annem mahvolmuş, kardeşler darmadağın. Ölenle ölünmüyor ama ölüm herkesin üzerine her şeyi solduran bir mezar toprağı atıyor. Hiçbir şey eskisi gibi olmuyor. İşte böyle karanlık bir zamanda, cüzdanımdaki kesik fotoğrafa sığınyorum. Sanki ben ölmüşüm, kesik fotoğrafta hayat devam ediyor. Sanki deniz altından periskopla yüzeye bakıyorum. Yaz boyu bakıp mutlu olmayı düşündüğüm şey, beni hayata tutunduruyor. Teselli oluyor. Şimdiye kadar kimseye anlatmadığım bir hatıradır.
Yıllar yıllar öncesi. Lise hazırlıktayım. Sınıftaki bir kıza deli gibi aşığım. Yaş 15. İlk kez böylesine şiddetli bir aşık olma hali. Vücudum, ruhum alt üst olmuş. Aşık olduğum kişiyle konuşmak mı? İmkansız. Zira kendisi de bizim aynı sınıftan birine aşık. Gel zaman git zaman, yakınlaştılar ve sevgili oldular. Doğal olarak ona sevdanın yolları, bana kurşunlar. Bağrıma taş basmışım. Kendimi şarkılara vermişim. Hayal aleminde dolanıyorum. İçimde yangın varken hiçbir şey yokmuş gibi davranıyorum. Kimseye bir şey çaktırmamaya çalışıyorum.. Derken hazırlık sınıfının sonuna geliyoruz. Aylardan haziran. Üç ay göremeyeceğim. Şimdiki gibi facebook, instagram vs yok ki. Hatıra tarihe karışmış msn de yok. Haziranda kopacaksın, eylüle kadar bir daha görüşme yok. Daha doğrusu "görme". Aklıma bir fikir geldi. Sınıfa fotoğraf makinesi getirip hatıra kılıfıyla fotoğraf çekeceğim. Bu vesileyle de elimde onun görüntüsü olacak. Yazı bu görüntülerle geçireceğim. Fotoğrafçıya gidip bir film aldım. Babamın fotoğraf makinesine koydum. Götürdüm okula. Sınıftaki arkadaşları çekiyorum. Ama çaktırmadan, onu da kadraja alıyorum. Böyle böyle birkaç fotoğraf çektim, sonra sevgilisi de geldi. "Şöyle yan yana durun, sizin fotoğrafınızı çekeyim" dedim. Yan yana durdular. Poz verdiler. Amaçlıma ulaşmıştım. Elimde zorla kadraja alındığı bir fotoğraf değil, tam karşıdan çekilmiş, doğrudan objektife baktığı bir fotoğraf vardı. Her ne kadar fotoğrafta iç burkan, bağrıma taş oturtan bir "fazlalık" da olsa artık yaza hazırdım! Yirmi dörtlük pozun dolmasını beklemeden gidip tab ettirdim. Ve birlikte üç ay geçireceğim o malum fotoğraf.. Nasıl da güzel gülümsemiş. Nasıl da tatlı.. Fotoğraftaki "fazlalığı" ve gereksiz alanları kesip cüzdanıma koydum. Özlediğimde çıkarıp bakıyorum. Günler böyle geçiyor. Bir fotoğrafa bakıp sevinçle dolarak, mutlu olarak. Yaz tatilinin ortasında acı bir haberle yıkıldık. Babamı bir trafik kazasında kaybettik. Büyük acı. Her şeyi silip süpürdü. Aklımda bir şey kalmadı. Hiç beklemediğin bir anda, hiç beklemediğin bir şey oluyor. Dünyanın bütün renkleri soluyor. Annem mahvolmuş, kardeşler darmadağın. Ölenle ölünmüyor ama ölüm herkesin üzerine her şeyi solduran bir mezar toprağı atıyor. Hiçbir şey eskisi gibi olmuyor. İşte böyle karanlık bir zamanda, cüzdanımdaki kesik fotoğrafa sığınyorum. Sanki ben ölmüşüm, kesik fotoğrafta hayat devam ediyor. Sanki deniz altından periskopla yüzeye bakıyorum. Yaz boyu bakıp mutlu olmayı düşündüğüm şey, beni hayata tutunduruyor. Teselli oluyor. Şimdiye kadar kimseye anlatmadığım bir hatıradır.