Radarlive 2007, insanların müziğin ötesinde bir atmosferin keyfini çıkarmak, denizin, kumun ve güneşin tadını çıkarmak için bir tür tatil yapma amacıyla ziyaret ettiği bir festival olarak gözlerim önüne serildi. Ne yazık ki, çoğu grup boş boş çaldı ve festivalde yer alan bu kadar harika grupların, katılımcıları daha farklı ve özgün bir deneyim yaşatması gerektiğini düşündüm. Eğer Solar Beach olmasaydı, muhtemelen kimse gelmezdi. Rock İstanbul zamanlarıyla kıyaslandığında, bu festival ile arasındaki farkı açıkça hissedebiliyorsunuz. Müzik açısından belki o kadar doyurucu olmasa da o dönemdeki atmosfer daha özel ve etkileyiciydi. Televizyonda nasıl göründüğünü bilemiyorum, ancak bana festival alanının sürekli bomboş olduğu gibi geldi. Birçok kişinin organizasyonun yetersizliğinden şikayet ettiğini defalarca duydum.
En büyük eksikliklerine gelirsek, ilk olarak ana sahne ile Miller Sahnesi arasındaki mesafeden bahsetmek gerekir. İki sahne arasında sevdiğiniz sanatçılar hemen hemen aynı anda çıkıyor ve biri diğerinden daha uzun süre performans sergiliyorsa, tercih yapmak zorunda kalıyorsunuz. Worldcard çadırının, eskiden olduğu gibi alternatif bir sahne olarak kullanılması harika olabilirdi. İkinci olarak, ana sahnedeki dev ekranların konumuna anlam veremedim. Arkadaki seyirciler hiçbir şey göremesin diye ekranları aşağıya yerleştirmişlerdi. Genellikle sahnenin üst kısımlarına konulması gerektiğini düşündüm. Bir diğer sorun ise bilet fiyatlarıydı. Artı olarak ise içerideki yiyecek ve içecek fiyatlarının oldukça makul olması festivali olumlu yönde etkiledi.
Müzikal anlamda ziyafet ilk gün Beirut ile başladı. Erken saatte çıktıkları için pek ilgi görmeseler de güzel bir performans sergilediler. Daha sonra Miller Sahnesi'nde Muhteşem Adamlar ve Easy Star All-Stars sahne aldı, izleyenleri coşturmayı başardılar. Nouvelle Vague'in performansını izleyememem sebebiyle üzgündüm. Günün en güzel ikinci grubu Magic Numbers sahne aldı ve muhteşem bir performans sergiledi. Sahneye ilk çıktıklarında önünde kimse yokken, bir süre sonra sahne önü kalabalıklaştı. Bu konserlerden büyük keyif aldım.
Umarım ayrı bir mekanda tekrar Magic Numbers'ı izleme şansım olur. The Rapture konseri beni çok eğlendirdi. Gecenin sonunda, beklediğimden çok daha harika geçen, kusursuz bir James konseri izledim ve etkisinden uzun süre çıkamadım. Piano Magic'in sessiz ve hüzünlü performansını izlemek yazık oldu, playlistleri harikaydı ama sıcakta bu atmosferi pek yakalamak zor olmuş olabilir. Juliette, bitmek bilmeyen enerjisi ile izleyenleri coşturdu. Miller Sahnesi'nde ardarda iki harika konser izledik: Cocorosie ve CSS.
İkisi de farklı tarzlarda olsa da sahneye geç çıktıkları için, ana sahnede Kelis'i tamamen, Groove Armada'yı ise kısmen kaçırdım. Festivalin son günü benim açımdan biraz bayık geçti. Marilyn Manson'un sahne performansı hakkında söylenecek pek fazla bir şey yok zaten harikaydı. Genel olarak, festival güzeldi ancak beklentilerimin biraz altında kaldı. Bugüne kadar gördüğüm en iyi line-up'a sahip olan bu festival, farklı bir organizasyonla daha da etkileyici olabilirdi kanaatimce.
En büyük eksikliklerine gelirsek, ilk olarak ana sahne ile Miller Sahnesi arasındaki mesafeden bahsetmek gerekir. İki sahne arasında sevdiğiniz sanatçılar hemen hemen aynı anda çıkıyor ve biri diğerinden daha uzun süre performans sergiliyorsa, tercih yapmak zorunda kalıyorsunuz. Worldcard çadırının, eskiden olduğu gibi alternatif bir sahne olarak kullanılması harika olabilirdi. İkinci olarak, ana sahnedeki dev ekranların konumuna anlam veremedim. Arkadaki seyirciler hiçbir şey göremesin diye ekranları aşağıya yerleştirmişlerdi. Genellikle sahnenin üst kısımlarına konulması gerektiğini düşündüm. Bir diğer sorun ise bilet fiyatlarıydı. Artı olarak ise içerideki yiyecek ve içecek fiyatlarının oldukça makul olması festivali olumlu yönde etkiledi.
Müzikal anlamda ziyafet ilk gün Beirut ile başladı. Erken saatte çıktıkları için pek ilgi görmeseler de güzel bir performans sergilediler. Daha sonra Miller Sahnesi'nde Muhteşem Adamlar ve Easy Star All-Stars sahne aldı, izleyenleri coşturmayı başardılar. Nouvelle Vague'in performansını izleyememem sebebiyle üzgündüm. Günün en güzel ikinci grubu Magic Numbers sahne aldı ve muhteşem bir performans sergiledi. Sahneye ilk çıktıklarında önünde kimse yokken, bir süre sonra sahne önü kalabalıklaştı. Bu konserlerden büyük keyif aldım.
Umarım ayrı bir mekanda tekrar Magic Numbers'ı izleme şansım olur. The Rapture konseri beni çok eğlendirdi. Gecenin sonunda, beklediğimden çok daha harika geçen, kusursuz bir James konseri izledim ve etkisinden uzun süre çıkamadım. Piano Magic'in sessiz ve hüzünlü performansını izlemek yazık oldu, playlistleri harikaydı ama sıcakta bu atmosferi pek yakalamak zor olmuş olabilir. Juliette, bitmek bilmeyen enerjisi ile izleyenleri coşturdu. Miller Sahnesi'nde ardarda iki harika konser izledik: Cocorosie ve CSS.
İkisi de farklı tarzlarda olsa da sahneye geç çıktıkları için, ana sahnede Kelis'i tamamen, Groove Armada'yı ise kısmen kaçırdım. Festivalin son günü benim açımdan biraz bayık geçti. Marilyn Manson'un sahne performansı hakkında söylenecek pek fazla bir şey yok zaten harikaydı. Genel olarak, festival güzeldi ancak beklentilerimin biraz altında kaldı. Bugüne kadar gördüğüm en iyi line-up'a sahip olan bu festival, farklı bir organizasyonla daha da etkileyici olabilirdi kanaatimce.
