Dünden beri etkisindeyim, kendime geldim ancak filmle ilgili düşüncelerimi toparlayabildim. Filmdeki durumla kendimi bağdaştırmamın etkisi büyük diye düşünüyorum. Yoksa anlatı açısından bana çok nitelikli gelmedi. Önce gömeyim sonra öveyim en iyisi. Senaryo gerçekten vasatın altında. Bu kadar ağır ve dünya üzerinde 10 kişiden 2'sinin tahammül edebileceği durağanlıkta bir film çekiyorsan senaryon muhakkak vurucu olmalı. Aklımda sadece "sorunları olan sadece savaş gazileri veya afrika'daki aç çocuklar değil." repliği kaldı ki bu bile gayet sıradan bir cümle. Aklımda en az iki üç cümle veya diyalog yer edecek ki durağanlığın gözüme batmasın. Oyunculuklar da Damir hariç vasat geldi bana. Yönetmen Juraj Lerotic'in kendisini oynamasını saygıyla karşılıyorum çünkü abisiyle kendisinin yaşadığı gerçek bir hikayeyi anlatıyor. Fakat oyunculukta ne yazık ki önü açık değil, yönetmenlikten devam. Annenin oyunculuğu fena değildi. Yer yer kendi annemi gördüm ki o da Balkan göçmeni.
Biraz da övelim; kamera açıları, ışık, ses, teknik anlamda her şey muazzamdı. Yönetmenlikte gerçekten önü açık bence Juraj abinin. Usta işi geldi bana kamera kullanımı, ben sabit ekrandan bir şeyler izlemeyi daha çok seviyorum onla da alakası olabilir bilmiyorum. Final, son zamanlarda izlediğim en vurucu film finallerinden biriydi. Beklenmedikti ama hayata dairdi. İçinde basit ama etkili bir mesaj da barındırıyor bence ama spoiler olmaması için vermeyeceğim. Son olarak bence sağlam bir ruh halindeyken izlemeniz lazım, intihara meyilli kişiler için fazla depresif. Hele o son karakoldaki bardak sahnesinde içimin nasıl ezildiğini anlatamam size. İntihar hakkında çok düşünen, çok okuyan, çok kafa yoran biri olarak bu filmi de külliyata eklemiş oldum. Bazen hepimiz Damir Lusiç oluyoruz, bazen de Damir'in abisi veya annesi. Ama Damir olmak kolay değil. Dışarıda insanların sana yardım etmek istemeleri, bu yardımların senin için hiçbir şey ifade etmemesi, bunun altında ezilmek ve intihar düşündüğün için bile başkalarını değil kendini suçlamak… Velhasıl herkese göre bir film değil. Yer yer beni de sıktı yalan söylemeyeceğim ama konu ilgimi çektiği için dikkatim dağılmadı, telefona bakmadım.
— spoiler —
Tek bir çığlık nasıl alır ama adamın aklını?
— spoiler —
Biraz da övelim; kamera açıları, ışık, ses, teknik anlamda her şey muazzamdı. Yönetmenlikte gerçekten önü açık bence Juraj abinin. Usta işi geldi bana kamera kullanımı, ben sabit ekrandan bir şeyler izlemeyi daha çok seviyorum onla da alakası olabilir bilmiyorum. Final, son zamanlarda izlediğim en vurucu film finallerinden biriydi. Beklenmedikti ama hayata dairdi. İçinde basit ama etkili bir mesaj da barındırıyor bence ama spoiler olmaması için vermeyeceğim. Son olarak bence sağlam bir ruh halindeyken izlemeniz lazım, intihara meyilli kişiler için fazla depresif. Hele o son karakoldaki bardak sahnesinde içimin nasıl ezildiğini anlatamam size. İntihar hakkında çok düşünen, çok okuyan, çok kafa yoran biri olarak bu filmi de külliyata eklemiş oldum. Bazen hepimiz Damir Lusiç oluyoruz, bazen de Damir'in abisi veya annesi. Ama Damir olmak kolay değil. Dışarıda insanların sana yardım etmek istemeleri, bu yardımların senin için hiçbir şey ifade etmemesi, bunun altında ezilmek ve intihar düşündüğün için bile başkalarını değil kendini suçlamak… Velhasıl herkese göre bir film değil. Yer yer beni de sıktı yalan söylemeyeceğim ama konu ilgimi çektiği için dikkatim dağılmadı, telefona bakmadım.
— spoiler —
Tek bir çığlık nasıl alır ama adamın aklını?
— spoiler —
