"Sivas Katliamı: Unutulmaz Bir Acı"

[aysekurt44l]

Değiştirmek için elimizden gelen her şeyi yapamıyoruz. Yetmiyor... sürekli aklımdaki manzaralara geri dönüyorum. Hep aynı soruları sorup duruyorum: Neden kimse engel olamadı? Neden o kör, zalim kalabalığı durduramadılar? Hiç kimse durdurmadı. Aksine, çevredeki insanlar ölüme, öldürmeye destek olmak için daha fazla kibrit yakıyorlardı. 37 yürekten bahsediyoruz sadece. Bir zamanlar nefes alan, gülen, halaylar çeken, türküler söyleyen, saz çalan, şiirler yazan... Gözleri sevgiyle parlayan 37 can... Kapkara dumanların, yanan alevlerin arasında çaresizce tükenen nefesler. Neden engel olunamadı bu duruma? Şu soluduğum hava bile lüks geliyor. O küçük çocuklar... Çocuklar yandı. Çocuk yürekli adamların yanında... O çocuklar hiç büyümeyecek, şairler asla yaşlanamayacak. Neden? Biz 2 Temmuz'a rağmen hala yaşlanacak mıyız? Peki ya o oteli ateşe verenler? Onlar da yaşlanacak mı? Hem de içlerinde hiçbir pişmanlık, huzur yokken... "Cennetlerine" gidecek olmanın "haklı" inancı ve gururuyla. Peki şimdi biz gidenlere ağlasak ne işe yarar? Belki hiçbir işe yaramasa da ağlanıyor. Ama dimdik, dik durarak ağlanıyor! Aysan gitmeden önce şöyle demişti: "Başka bir cehennem yok, işte şu an yaşıyorsunuz!" Şimdi bize, anlamak ve anlatmak düşüyor. Karanlıkların nasıl aydınlığa çıkabileceğini görmeyenlere, anlamayanlara bir bir anlatmak. Çünkü göreceğimiz bir başka cennet yok burada, eğer kuramazsak... Yıllardır, katliamdan bahsederken alışkanlıkla 37 rakamını kullanıyorduk. Ancak Disconnectus Erectus'un uyarısıyla, düzeltme gereği duydum: Bu 37 kişiden 2 tanesi saldırganlardı. Yani? Yani keşke bu üzücü olay yaşanmasaydı ve o 2 kişi de şu anda nefes alıyor olsalardı.