Gözüme kaçıyor nar suyu: Gözlerim yaşarıyor. Anne gülüyor. Güzel de.
Dün "Kuş Sanatının Sesi" isimli bir resim yaptım. Bugünlerde kuşlar organizmamı ele geçirmiş durumda. Eklemim uçmaya hazır olup olmadığımı ölçüyor. Kuş: Beni imrendiren tek varlık. Çocukluğumdan beri uçmaya özlem duyarım. Bu, bana hız kazandıran, reaksiyon enzimlerine benzeyen, bir çeşit kimyevi özlemdir. Kuşta, hayatın ivediliği ve şiddeti dirilir, tekrar hayat bulur. Kuş, objectif özgürlüktür. Kanat ve müziğin alaşımıdır. Tesadüfen eserim, müzikten şekil aldı; bu notalar, kuş seslerine yakındır. Ben kuşları çok dinledim. Kuşları çok iyi izledim. Şehrin dağ ve çöllerinde ne kadar çok kuşların peşinde dolaştım. Ben avcıydım. Av bahaneydi.... Ben kötüydüm. Biliyorum. Ama kuşu öğrenmiş oldum. Uçmak özlemine plastik bir taraf vermiştim. Ama uçma arzumu da terk etmedim. Ne zaman yüksek bir yerde dursam, kalbim uçmak için çarpardı. Uçmak ve yeryüzü arasında bir şey oluverirdim. Sonraları, bir uçağın havalanmasını izlemek beni çocuksu bir sevince sürükler oldu.
Bugünlerde kuşlar tamamen benimle. Kaybolmanın ritmi zamanımla yoldaş. Son zamanlarda müziğin rengi ve biçimi hakkında düşünüyorum. Resmimin, ritim ve ses dışında hiçbir şey olmasını istemiyorum.... Sabah yüzümüze dokunuyordu. Kuşlar şarkı söylüyordu. Ne kadar çok kuş vardı ve ne kadar çok ses. Sanki elbiselerimiz inceliyordu. Seste yıkanıyorduk. Güneş yükseldiğinde, bedenimizin sıcaklığı hatırladığını hissetmiştik. (...) “Kuşta, hayatın ivediliği ve şiddeti dirilir, tekrar hayat bulur.” Derviş Zaim, Sohrab'ın bu sözlerinden haberdar mıydı bilmiyorum ama aklıma getirdiği görüntüyü biliyorum. “Irmak gibi akan ayna olalım: Ağaca ağacı yanıtlayalım. Ve yaratalım her an her iki enginimizi, bırakalım her an serbest. Gidelim, gidelim ve mırıldanalım enginliği.” dedi ki: “Ben o dünyaya sığmayan turuncum.” Belki de budur işimiz: Nilüfer ile asır arası, gerçekliğin peşinde koşmak.
Dün "Kuş Sanatının Sesi" isimli bir resim yaptım. Bugünlerde kuşlar organizmamı ele geçirmiş durumda. Eklemim uçmaya hazır olup olmadığımı ölçüyor. Kuş: Beni imrendiren tek varlık. Çocukluğumdan beri uçmaya özlem duyarım. Bu, bana hız kazandıran, reaksiyon enzimlerine benzeyen, bir çeşit kimyevi özlemdir. Kuşta, hayatın ivediliği ve şiddeti dirilir, tekrar hayat bulur. Kuş, objectif özgürlüktür. Kanat ve müziğin alaşımıdır. Tesadüfen eserim, müzikten şekil aldı; bu notalar, kuş seslerine yakındır. Ben kuşları çok dinledim. Kuşları çok iyi izledim. Şehrin dağ ve çöllerinde ne kadar çok kuşların peşinde dolaştım. Ben avcıydım. Av bahaneydi.... Ben kötüydüm. Biliyorum. Ama kuşu öğrenmiş oldum. Uçmak özlemine plastik bir taraf vermiştim. Ama uçma arzumu da terk etmedim. Ne zaman yüksek bir yerde dursam, kalbim uçmak için çarpardı. Uçmak ve yeryüzü arasında bir şey oluverirdim. Sonraları, bir uçağın havalanmasını izlemek beni çocuksu bir sevince sürükler oldu.
Bugünlerde kuşlar tamamen benimle. Kaybolmanın ritmi zamanımla yoldaş. Son zamanlarda müziğin rengi ve biçimi hakkında düşünüyorum. Resmimin, ritim ve ses dışında hiçbir şey olmasını istemiyorum.... Sabah yüzümüze dokunuyordu. Kuşlar şarkı söylüyordu. Ne kadar çok kuş vardı ve ne kadar çok ses. Sanki elbiselerimiz inceliyordu. Seste yıkanıyorduk. Güneş yükseldiğinde, bedenimizin sıcaklığı hatırladığını hissetmiştik. (...) “Kuşta, hayatın ivediliği ve şiddeti dirilir, tekrar hayat bulur.” Derviş Zaim, Sohrab'ın bu sözlerinden haberdar mıydı bilmiyorum ama aklıma getirdiği görüntüyü biliyorum. “Irmak gibi akan ayna olalım: Ağaca ağacı yanıtlayalım. Ve yaratalım her an her iki enginimizi, bırakalım her an serbest. Gidelim, gidelim ve mırıldanalım enginliği.” dedi ki: “Ben o dünyaya sığmayan turuncum.” Belki de budur işimiz: Nilüfer ile asır arası, gerçekliğin peşinde koşmak.