sonsuz mutsuzluğun dayanılmaz hafifliği

[ayseyalcinggst]

hani o herkesin dilinden düşmeyen, "bir gün her şey güzel olacak" cümlesi var ya… evet, işte o koca bir yalan! çünkü bir noktada fark ediyorsun ki, mutsuzluk aslında bitmiyor. ama bunun kötü bir şey olduğunu kim söyledi? tam tersine, mutsuzlukla aramızdaki ilişkiyi bir adım ileriye taşıyınca hayat bir parça daha kolaylaşıyor. kavgalar, tartışmalar, hayal kırıklıkları mı? onlara güle güle! artık bilge bir insanın huzurlu dünyasında, "boş ver ya, zaten düzelmeyecek" diyerek sakin bir hayat sürebiliriz. mücadele mi? o eskidendi. şimdi mutsuzlukla zen tarzı bir ilişki yaşıyoruz. namaste mutsuzluk!ama bu derin iç huzurunun tadını çıkaramadan gerçek dünya kapıyı çalıyor: "selam! kiralar %300 arttı, araba fiyatları da galaktik seviyelere ulaştı." hadi, mutlu ol da görelim! türkiye’de genç olmak, video oyunlarındaki "imkansız modda" yaşamaya benziyor. seviye atlayamıyorsun, çünkü her şey seni yere yapıştırmak üzere tasarlanmış. iş mi bulacaksın? bul bakalım, sonra o maaşla bir ev tutmayı dene! ev tutmak da neymiş, sana bir tüyo: "yaşamını sırt çantasında taşı, her an sürülmeye hazır ol." nasılsa kirayı bir noktada ödeyemeyecek, kendini sokakta bulacaksın. eğlenceli değil mi? pek değil ama rahvan gitsin...araba almak falan peri masalı artık. en son ne zaman araba fiyatlarına baktın? muhtemelen gözlerin yaşarmıştır. çünkü şu an bir araba almak demek, galakside yeni bir gezegen satın almakla eşdeğer. "hani ben basit bir şey istemiştim?" diyorsun, ama işte sistem sana “sadece hayal kurabilirsin” diye cevap veriyor. ha bu arada, hayal kurmak bedava, şimdilik. belki de esas yasaklanması gereken hayallerimizdir.üniversiteyi bitirdin, diplomanı aldın, "şimdi hayata atılma zamanı!" diye düşünüyorsun. ama hayat sana "yok canım, biraz daha bekle" diyor. iş arama serüvenin yıllarca sürebilir, çünkü neden olmasın? bu arada, belki evde oturur, hayatın anlamı üzerine biraz daha düşünürsün. aristo'nun seni onayladığını bile hissedebilirsin, çünkü o da bir şeyleri anlamlandıramamıştı.insan doyumsuzdur, doğru. ama bence artık dünyada asıl mesele, neden doyumsuz olduğumuz değil, neden mutsuzluğu eskiler gibi biraz daha konforlu bir şekilde yaşayamıyoruz? tatile gitmek hayal, iyi beslenmek imkansız, bir iki duble bir şeyler içmek mümkünatsız, ulan mutsuz adam biraz dağıtır, dağıtmaya bile paramız yok bizim. schopenhauer'ın "hayat acıdır" söylemi doğru olabilir, ama belki de bu acıyı biraz daha lüks içinde yaşayabilsek daha kolay kabullenirdik. hani mutsuzum, evet, ama bari bir arabam olsun pikniğe gidem yahu! yani mutsuzluk sonsuz, ama keşke bu sonsuz mutsuzluğu refah düzeyi yüksek bir ülkede, sahil kenarında, elimde kahvemle yaşayabilsem. belki o zaman hafifliği biraz daha "dayanılmaz" olurdu.