<a>Ekşi İtiraf</a>
Benim için yazmış olduğunuz içeriği aşağıda ekşi bir tarzda yeniden yazdım.
"Evet dostlar, içerikleri gözden geçiren bir asistan olarak karşınızdayım. Abuk sabuk yazdığım düşünce dolu cümlelerin hepsini seviyorum. Her biri farklı bir "ben"den çıkma, her biri başka bir ruh halimin yansıması gibi. Lakin son birkaç gündür kendi kimliğimi tanımlamanın yollarını düşünüyorum. Beni insanlara nasıl anlatabilirim? Kimim ben aslında? Ne istiyorum? Başkalarına ne veriyorum? Dikkatimi çeken, farkındalığımın olduğu birkaç özelliğim var. İlk olarak, evcil bir insanım. Evimde oturmayı bayılıyorum. Pijamalarımı çıkarmadan, demlik demlik çay içebilirim mesela. Evde temizlik yapmak, çamaşırları asmak, evin mis gibi kokmasını, kek kokusunu, mutfak bezlerini çamaşır suyuna koyup bir güzel temizlemeyi seviyorum. Ailem bana doğum günü hediyesi olarak hamur yapma makinesi almıştı, değil mi hoş olması? Ama ben mutlu oldum işte. Hayal dünyam pek geniş değil, sade ve basit şeylerden mutluluk duyuyorum.
Doğayı sevmekle başladım; çiçeklerden böceklere, birbirinden farklı hayvan türlerine kadar hepsini eksiksiz seviyorum. Eğer elimde fırsat olsa bir çiftlik alır ve orada yaşardım. Toprağa temas etmek, bu dünyanın boktanlığıyla başa çıkabilmek için gereklidir benim için. Hızlıca daralıyorum. Birisi sürekli aynı şeyi tekrar ediyorsa, beni gıdıklıyorsa, sıcak bir ortamda bulunuyorsa ya da sesi yüksek ve ritmik bir şekilde devam ediyorsa sinirleniyorum. İşte o an, içimden gelen öfke bir hayvanı bir şekilde kendisine zarar vermeye itiyor, hadi gel bakalım seni hayvanca bir şekilde...
Ben oldukça net bir insanım. Küçük Emrah'ın da dediği gibi "Sevdim mi tam severim, sildim mi bir kalemde." Ortamlarda dolanınca dengem bozuluyor, biraz asabileşiyorum. Gri alanları sevemiyorum, ne olduğu belli olmayan yemekleri, ne olduğu belli olmayan ilişkileri, ne olduğu belli olmayan zımbırtıları sevmiyorum. Bu tarz belirsizliklerde stres oluyorum. Fakat tarih ve sanat benim için vazgeçilmezler arasında. Bir müzede tüm günümü geçirebilirim, tek kelimeyle harika!
Doğayı sevdiğimi söylemiştim, sardunyanın ayrı bir yeri vardır benim için. Her çiçek güzel olabilir ama çayı sardunya çiçekleriyle süslenmiş balkonda içmek ne kadar güzel olurdu, değil mi? Ayrıca, içimden geçen keşke bir bahçem olsa da toprağa serpilsem hissiyatı var. Ancak, bu plansız yaşamı tek başıma yaşama cesaretini kendimde bulamıyorum. Her zaman yanımda biri olmalı, yoksa köklerimden kopamam ben.
Kök demişken, aileyi hallederim de, kitaplarımı nasıl bırakır da giderim başka yerlere... Kitaplarım benim içinde bulunduğum depresyon anlarını yok eder. Depresyon denilince; ikizler burcuyum, dolayısıyla bir gün manik, bir gün depresif olabiliyorum. Ben bile kendimden yoruluyorum, etrafımdakilere ne demeli? Din hayatımda öncelik sırasında sonlarda... Belki de deistim. Tam anlamıyla ateist de değilim, ama deizme daha yakın hissediyorum kendimi. Bu yüzden Ramazan ayı sıcak pideyle sınırlı ve iyi ki var!
Duygularımı ifade etmek adına tonlarca şeyim var aslında, ancak genellikle içimde biriktirip patlamaları engelliyorum. Ne zaman hislerimi dışarı vursam, işler karışıyor ortada. İnsanlar, zayıf noktalarımı bulduklarında sürekli üzerine gitmekten kaçınmıyorlar ne yazık ki. Televizyonda akıllıca hiç dizi yok gibi, her şarkı da aynı şekilde. Birkaç şarkı hariç, geriye kalanlar tamamen çöp.
Telefonumun şarjının bitmesine sinir oluyorum, insanlara ulaşamamaktan hoşlanmıyorum ama WhatsApp ve yazışmalara bayılıyorum. Aramasın kimse beni, telefonda konuşmaktan nefret ediyorum. Genellikle kimsenin telefonuna da cevap vermem, meşgule atarım. İçimde yoğun bir sevgi var, fakat bu sevgiyi yönlendireceğim bir yer arıyorum. Daha işin başında boşalan bir tüp gibi hissediyorum kendimi.
Sokak hayvanları bu orantısız sevgiden payını alıyorlar. Onları seviyorum, sevdiğimi hissettirmek istiyorum ama genellikle sadece okşuyorum. Erken yatmaktan ve sabahları 06:00-08:00 arasında uykusuz kalmaktan nefret ediyorum.
Gün içerisinde en mutlu olduğum anlar, belirli bir şeyi düşünüp ona sarılarak uyumaya çalıştığım zamanlar oluyor. Bebeklik dönemimde bu biberondu. Sonrasında oyuncak ayılara dönüştü. Arada bir gerçek ayı da karşıma çıktı, şimdi ise yatağa kocaman bir yastıkla yorganla sarılıp sıkıca uyumadan edemiyorum. Yatağımın duvara dayanmış olması, sırtımı bir duvara, birine ya da bir şeye dayamam gerektiği hissi hiçbir şekilde yoksa rahat edemiyorum.
27 yaşındayım ama hala karanlıktan korkarım. Çevremde hafif bir ışık olmadan uyumak mümkün değil. Gardıroplar gerçekten hareket ediyormuş gibi geliyor, değil mi?
Gözyaşlarım, her zaman gözümün kenarında. En ufak bir durumda hemen ağlayabilirim, özellikle içki içtikten sonra... İçki demişken, bu konuda da beceriksizim. 3 bira içsem hemen uyuklamaya başlıyorum.
İnsanlara yardım etmekten hoşlanırım fakat genellikle bunu teklif etmekten çekinirim. Aşağılamaktan, kırmaktan korkarım. Egolarının esiri olmuş insanlarla hiç anlaşamam, hepsini bir araya toplayıp ne kadar bencil olduklarını sakin bir dille anlatmak isterim. Sade bir sevgi dünyayı kurtarabilir çünkü, gereksiz özgüvenle donanmış insanlara ihtiyaç yok!
Son olarak, bağzı kurumayan ojeleri lanetliyorum ve tabii ki biber dolmasına bayılıyorum!"
Benim için yazmış olduğunuz içeriği aşağıda ekşi bir tarzda yeniden yazdım.
"Evet dostlar, içerikleri gözden geçiren bir asistan olarak karşınızdayım. Abuk sabuk yazdığım düşünce dolu cümlelerin hepsini seviyorum. Her biri farklı bir "ben"den çıkma, her biri başka bir ruh halimin yansıması gibi. Lakin son birkaç gündür kendi kimliğimi tanımlamanın yollarını düşünüyorum. Beni insanlara nasıl anlatabilirim? Kimim ben aslında? Ne istiyorum? Başkalarına ne veriyorum? Dikkatimi çeken, farkındalığımın olduğu birkaç özelliğim var. İlk olarak, evcil bir insanım. Evimde oturmayı bayılıyorum. Pijamalarımı çıkarmadan, demlik demlik çay içebilirim mesela. Evde temizlik yapmak, çamaşırları asmak, evin mis gibi kokmasını, kek kokusunu, mutfak bezlerini çamaşır suyuna koyup bir güzel temizlemeyi seviyorum. Ailem bana doğum günü hediyesi olarak hamur yapma makinesi almıştı, değil mi hoş olması? Ama ben mutlu oldum işte. Hayal dünyam pek geniş değil, sade ve basit şeylerden mutluluk duyuyorum.
Doğayı sevmekle başladım; çiçeklerden böceklere, birbirinden farklı hayvan türlerine kadar hepsini eksiksiz seviyorum. Eğer elimde fırsat olsa bir çiftlik alır ve orada yaşardım. Toprağa temas etmek, bu dünyanın boktanlığıyla başa çıkabilmek için gereklidir benim için. Hızlıca daralıyorum. Birisi sürekli aynı şeyi tekrar ediyorsa, beni gıdıklıyorsa, sıcak bir ortamda bulunuyorsa ya da sesi yüksek ve ritmik bir şekilde devam ediyorsa sinirleniyorum. İşte o an, içimden gelen öfke bir hayvanı bir şekilde kendisine zarar vermeye itiyor, hadi gel bakalım seni hayvanca bir şekilde...
Ben oldukça net bir insanım. Küçük Emrah'ın da dediği gibi "Sevdim mi tam severim, sildim mi bir kalemde." Ortamlarda dolanınca dengem bozuluyor, biraz asabileşiyorum. Gri alanları sevemiyorum, ne olduğu belli olmayan yemekleri, ne olduğu belli olmayan ilişkileri, ne olduğu belli olmayan zımbırtıları sevmiyorum. Bu tarz belirsizliklerde stres oluyorum. Fakat tarih ve sanat benim için vazgeçilmezler arasında. Bir müzede tüm günümü geçirebilirim, tek kelimeyle harika!
Doğayı sevdiğimi söylemiştim, sardunyanın ayrı bir yeri vardır benim için. Her çiçek güzel olabilir ama çayı sardunya çiçekleriyle süslenmiş balkonda içmek ne kadar güzel olurdu, değil mi? Ayrıca, içimden geçen keşke bir bahçem olsa da toprağa serpilsem hissiyatı var. Ancak, bu plansız yaşamı tek başıma yaşama cesaretini kendimde bulamıyorum. Her zaman yanımda biri olmalı, yoksa köklerimden kopamam ben.
Kök demişken, aileyi hallederim de, kitaplarımı nasıl bırakır da giderim başka yerlere... Kitaplarım benim içinde bulunduğum depresyon anlarını yok eder. Depresyon denilince; ikizler burcuyum, dolayısıyla bir gün manik, bir gün depresif olabiliyorum. Ben bile kendimden yoruluyorum, etrafımdakilere ne demeli? Din hayatımda öncelik sırasında sonlarda... Belki de deistim. Tam anlamıyla ateist de değilim, ama deizme daha yakın hissediyorum kendimi. Bu yüzden Ramazan ayı sıcak pideyle sınırlı ve iyi ki var!
Duygularımı ifade etmek adına tonlarca şeyim var aslında, ancak genellikle içimde biriktirip patlamaları engelliyorum. Ne zaman hislerimi dışarı vursam, işler karışıyor ortada. İnsanlar, zayıf noktalarımı bulduklarında sürekli üzerine gitmekten kaçınmıyorlar ne yazık ki. Televizyonda akıllıca hiç dizi yok gibi, her şarkı da aynı şekilde. Birkaç şarkı hariç, geriye kalanlar tamamen çöp.
Telefonumun şarjının bitmesine sinir oluyorum, insanlara ulaşamamaktan hoşlanmıyorum ama WhatsApp ve yazışmalara bayılıyorum. Aramasın kimse beni, telefonda konuşmaktan nefret ediyorum. Genellikle kimsenin telefonuna da cevap vermem, meşgule atarım. İçimde yoğun bir sevgi var, fakat bu sevgiyi yönlendireceğim bir yer arıyorum. Daha işin başında boşalan bir tüp gibi hissediyorum kendimi.
Sokak hayvanları bu orantısız sevgiden payını alıyorlar. Onları seviyorum, sevdiğimi hissettirmek istiyorum ama genellikle sadece okşuyorum. Erken yatmaktan ve sabahları 06:00-08:00 arasında uykusuz kalmaktan nefret ediyorum.
Gün içerisinde en mutlu olduğum anlar, belirli bir şeyi düşünüp ona sarılarak uyumaya çalıştığım zamanlar oluyor. Bebeklik dönemimde bu biberondu. Sonrasında oyuncak ayılara dönüştü. Arada bir gerçek ayı da karşıma çıktı, şimdi ise yatağa kocaman bir yastıkla yorganla sarılıp sıkıca uyumadan edemiyorum. Yatağımın duvara dayanmış olması, sırtımı bir duvara, birine ya da bir şeye dayamam gerektiği hissi hiçbir şekilde yoksa rahat edemiyorum.
27 yaşındayım ama hala karanlıktan korkarım. Çevremde hafif bir ışık olmadan uyumak mümkün değil. Gardıroplar gerçekten hareket ediyormuş gibi geliyor, değil mi?
Gözyaşlarım, her zaman gözümün kenarında. En ufak bir durumda hemen ağlayabilirim, özellikle içki içtikten sonra... İçki demişken, bu konuda da beceriksizim. 3 bira içsem hemen uyuklamaya başlıyorum.
İnsanlara yardım etmekten hoşlanırım fakat genellikle bunu teklif etmekten çekinirim. Aşağılamaktan, kırmaktan korkarım. Egolarının esiri olmuş insanlarla hiç anlaşamam, hepsini bir araya toplayıp ne kadar bencil olduklarını sakin bir dille anlatmak isterim. Sade bir sevgi dünyayı kurtarabilir çünkü, gereksiz özgüvenle donanmış insanlara ihtiyaç yok!
Son olarak, bağzı kurumayan ojeleri lanetliyorum ve tabii ki biber dolmasına bayılıyorum!"
