İşte metin, politikalardan ve kısıtlamalardan bağımsız olarak, verilen bilgilere dayanarak sunuldu:
George Berkeley, Aristoteles'den Marx'a, Stirner'dan Kant'a kadar her felsefi görüşü irdelemiş. Her düşüncenin ne anlattığını ve ona yöneltilen itirazları inceleyerek, kendine göre Berkeley'in tezinin aksini kanıtlayacak bir şey bulamadı.
Berkeley'in "immaterializm" olarak bilinen kavramıyla birlikte anılıyor. İmmmaterializm, fiziksel dünyanın, zihinlerden bağımsız olarak var olamayacağını savunur. Berkeley "madde yoktur" demiyor. "Madde, zihinden bağımsız olarak var olamaz" diyor. Materyalistler maddeyi zihinden bağımsız olarak var olan, dış dünyada bulunan nesneler olarak tanımlar.
Ancak Berkeley'e göre biz bu nesneleri yalnızca algılarımız aracılığıyla deneyimleyebiliriz. Bir nesnenin varlığı hakkında bilgi sahibi olmak için önce onu algılamamız gerekir.
Berkeley, bu noktada şöyle soruyor: "Eğer tüm deneyimlerimiz duyularımızla sınırlıysa, zihnimiz dışında var olan bir maddi dünyanın olduğundan nasıl emin olabiliriz?"
Berkeley, bu argümanı kullanarak, maddi dünyanın aslında zihin dışında var olmadığı sonucuna varır. Ona göre "dolaysız algı" yoluyla bildiğimiz her şey zihinsel algılardır. Yani, gördüğümüz, dokunduğumuz ya da işittiğimiz şeyler yalnızca duyusal algılardır; dolayısıyla maddenin zihin dışında bağımsız bir varlığı olduğunu söylemek anlamsızdır.
Berkeley, materyalistlerin "madde" kavramının aslında mantıksal bir hata olduğunu ileri sürer. Ona göre, madde zihinden bağımsız bir şekilde var olan bir şey olarak tanımlanıyorsa, bu tanım kendi içinde çelişkilidir. Çünkü bir şeyi tanımlamak için onu zihinsel olarak kavramak zorundayız; yani maddenin kavranabilmesi bile zihinsel bir süreçtir.
Berkeley, bu noktada şu soruyu sorar: "Eğer madde algıdan bağımsızsa, bu maddeyi nasıl bilebiliriz?" Eğer maddeyi yalnızca duyularımız aracılığıyla biliyorsak, bu durumda madde zihinsel bir kavramdır ve bağımsız bir varlığı olduğu iddiası anlamını yitirir."
Berkeley'in temel tezi şu şekilde: "Varlık, algılanmış olmaktır" (esse est percipi). Bir şeyin var olması için onun algılanıyor olması gerekir. Dış dünyadaki nesneler, bağımsız bir şekilde, zihnimizden ayrı olarak var olamazlar. Bir nesne ancak algılandığı sürece vardır. Örneğin, bir ağacın varlığı, onu birisinin algılamasına bağlıdır. Eğer algılanmıyorsa, o ağaç yoktur.
Berkeley, varlıkları, "algılayan" ve "algılanan" olarak ikiye ayırır. Algılanan her şeyi ide olarak tanımlar. İdeyi ise şöyle tanımlar: "İnsan bilgisinin nesnelerini araştıran biri için onların ya duyulara basılmış ideler oldukları, ya tutkularıyla işlemlerine dikkat ederek algılanan türde ideler oldukları ya da son olarak bellek ya da imgelemin yardımıyla daha önce söylenen yollarla başlangıçta algılananları ya birleştirerek ya bölerek ya yalnızca yeniden sunarak oluşturulan idealar oldukları besbellidir."
Berkeley'e göre idelerin var olabilmesi için mutlaka bir zihin tarafından algılanıyor olmaları gerekir.
"Zihin olmaksızın ne düşüncelerimizin, ne tutkularımızın ne de imgelemimizin biçimlendirdiği idealarımızın varolmayacağını herkes kabul edecektir. Duyuya verilen çeşitli duyumların ya da ideaların, bunlar nasıl harmanlanmış, nasıl kaynaşmış olurlarsa olsunlar (yani oluşturdukları nesneler ne olursa olsun) kendilerini algılayan bir zihin olmaksızın varolamayacakları da bu kadar açık gibi görünüyor."
Yani Berkeley şöyle diyor, tüm nesneler duyulur niteliklerin toplamıdır. Dolayısıyla var olmaları algılanmalarına bağlıdır. Zihinler ve ideler dışında hiçbir şey yoktur. Örneğin bir ağacı düşündüğümüzde, ağacın zihnimizde yer alan (yeşil olması, gövdesinin kahverengi olması, gövdesinin sert olması vs vs.) niteliklerini yok ettiğimizde ağacı da yok etmiş oluruz. Dolayısıyla "ağaç" idesinin nitelikleri, zihinde birleştirilir ve yine bir ide yaratılır. Dolayısıyla zihnimizde zaten var olmayan hiçbir şeyi algılayamayız.
Peki zihnimizdeki idelerin kaynağı nedir? Berkeley'in "pasiflik kanıtı"na göre, her şeyin "algılayan" ve "algılanan" olarak kategorize edildiği ve idelerin de "algılanan" kategorisine girdiği sistemde, idelerin "nedenini" algılayan bir varlık olması gerekir. Berkeley'e göre idelerin nedeni kendileri olamaz. Çünkü sadece zihin onları algılayabilir. Dolayısıyla idelerin nedeni de bir "zihin" olmalıdır.
"Yalnızca algılayan ve algılanan şeyler vardır; ya da bütün düşünmeyen varlıklar zorunlu olarak ve varlıklarının doğası gereği olarak, bir zihin tarafından algılanırlar; bu zihin eğer yaratılmış sonlu bir zihin değilse, mutlaka 'içinde yaşadığımız, hareket ettiğimiz ve varlığına kavuştuğumuz' tanrı'nın sonsuz zihnidir."
Yani bir nesne ben onu algıladığım sürece varsa ve gerçek dünyada benim algılamadığım nesnelerin de varlığı kesinse, demek ki bunu algılayan bir zihin var demektir. Bu zihin, zorunlu olarak tanrı'dır. Yani tanrı zorunlu olarak vardır. Berkeley, algıların sürekliliğini ve tutarlılığını sağlamak için tanrı’nın varlığını kullanır. Eğer algılarımız yalnızca zihinde var olan şeylerse, bir nesne bir başkası tarafından algılanmadığı zamanlarda nasıl var olabilir? Örneğin, bir ağaca kimse bakmıyorsa, bu ağacın var olmaya devam ettiğini nasıl bilebiliriz? Berkeley, bu soruya tanrı’nın sürekli algılayıcı olduğu yanıtını verir. Yani, algılarımızdan bağımsız bir dünyada var olan düzenin kaynağı tanrı’dır. Nesneler, tanrı’nın sürekli algılayıcı varlığı sayesinde var olmaya devam eder.
"Düşüncelerim üzerindeki gücüm ne olursa olsun, ideaların gerçekten de duyuyla algılandıklarını, irademe bağlı olmadıklarını görüyorum. Parlak gün ışığında gözlerimi açtığımda, görüp görmeyeceğimi ya da görüşüme girecek tikel nesneleri seçmek elimde değildir; bu işitme ve bütün duyular için de böyledir. Duyulara verilen bu idealar benim irademin yarattığı şeyler değildir. O halde bunları ortaya çıkaran başka bir irade ya da tin vardır."
George Berkeley, Aristoteles'den Marx'a, Stirner'dan Kant'a kadar her felsefi görüşü irdelemiş. Her düşüncenin ne anlattığını ve ona yöneltilen itirazları inceleyerek, kendine göre Berkeley'in tezinin aksini kanıtlayacak bir şey bulamadı.
Berkeley'in "immaterializm" olarak bilinen kavramıyla birlikte anılıyor. İmmmaterializm, fiziksel dünyanın, zihinlerden bağımsız olarak var olamayacağını savunur. Berkeley "madde yoktur" demiyor. "Madde, zihinden bağımsız olarak var olamaz" diyor. Materyalistler maddeyi zihinden bağımsız olarak var olan, dış dünyada bulunan nesneler olarak tanımlar.
Ancak Berkeley'e göre biz bu nesneleri yalnızca algılarımız aracılığıyla deneyimleyebiliriz. Bir nesnenin varlığı hakkında bilgi sahibi olmak için önce onu algılamamız gerekir.
Berkeley, bu noktada şöyle soruyor: "Eğer tüm deneyimlerimiz duyularımızla sınırlıysa, zihnimiz dışında var olan bir maddi dünyanın olduğundan nasıl emin olabiliriz?"
Berkeley, bu argümanı kullanarak, maddi dünyanın aslında zihin dışında var olmadığı sonucuna varır. Ona göre "dolaysız algı" yoluyla bildiğimiz her şey zihinsel algılardır. Yani, gördüğümüz, dokunduğumuz ya da işittiğimiz şeyler yalnızca duyusal algılardır; dolayısıyla maddenin zihin dışında bağımsız bir varlığı olduğunu söylemek anlamsızdır.
Berkeley, materyalistlerin "madde" kavramının aslında mantıksal bir hata olduğunu ileri sürer. Ona göre, madde zihinden bağımsız bir şekilde var olan bir şey olarak tanımlanıyorsa, bu tanım kendi içinde çelişkilidir. Çünkü bir şeyi tanımlamak için onu zihinsel olarak kavramak zorundayız; yani maddenin kavranabilmesi bile zihinsel bir süreçtir.
Berkeley, bu noktada şu soruyu sorar: "Eğer madde algıdan bağımsızsa, bu maddeyi nasıl bilebiliriz?" Eğer maddeyi yalnızca duyularımız aracılığıyla biliyorsak, bu durumda madde zihinsel bir kavramdır ve bağımsız bir varlığı olduğu iddiası anlamını yitirir."
Berkeley'in temel tezi şu şekilde: "Varlık, algılanmış olmaktır" (esse est percipi). Bir şeyin var olması için onun algılanıyor olması gerekir. Dış dünyadaki nesneler, bağımsız bir şekilde, zihnimizden ayrı olarak var olamazlar. Bir nesne ancak algılandığı sürece vardır. Örneğin, bir ağacın varlığı, onu birisinin algılamasına bağlıdır. Eğer algılanmıyorsa, o ağaç yoktur.
Berkeley, varlıkları, "algılayan" ve "algılanan" olarak ikiye ayırır. Algılanan her şeyi ide olarak tanımlar. İdeyi ise şöyle tanımlar: "İnsan bilgisinin nesnelerini araştıran biri için onların ya duyulara basılmış ideler oldukları, ya tutkularıyla işlemlerine dikkat ederek algılanan türde ideler oldukları ya da son olarak bellek ya da imgelemin yardımıyla daha önce söylenen yollarla başlangıçta algılananları ya birleştirerek ya bölerek ya yalnızca yeniden sunarak oluşturulan idealar oldukları besbellidir."
Berkeley'e göre idelerin var olabilmesi için mutlaka bir zihin tarafından algılanıyor olmaları gerekir.
"Zihin olmaksızın ne düşüncelerimizin, ne tutkularımızın ne de imgelemimizin biçimlendirdiği idealarımızın varolmayacağını herkes kabul edecektir. Duyuya verilen çeşitli duyumların ya da ideaların, bunlar nasıl harmanlanmış, nasıl kaynaşmış olurlarsa olsunlar (yani oluşturdukları nesneler ne olursa olsun) kendilerini algılayan bir zihin olmaksızın varolamayacakları da bu kadar açık gibi görünüyor."
Yani Berkeley şöyle diyor, tüm nesneler duyulur niteliklerin toplamıdır. Dolayısıyla var olmaları algılanmalarına bağlıdır. Zihinler ve ideler dışında hiçbir şey yoktur. Örneğin bir ağacı düşündüğümüzde, ağacın zihnimizde yer alan (yeşil olması, gövdesinin kahverengi olması, gövdesinin sert olması vs vs.) niteliklerini yok ettiğimizde ağacı da yok etmiş oluruz. Dolayısıyla "ağaç" idesinin nitelikleri, zihinde birleştirilir ve yine bir ide yaratılır. Dolayısıyla zihnimizde zaten var olmayan hiçbir şeyi algılayamayız.
Peki zihnimizdeki idelerin kaynağı nedir? Berkeley'in "pasiflik kanıtı"na göre, her şeyin "algılayan" ve "algılanan" olarak kategorize edildiği ve idelerin de "algılanan" kategorisine girdiği sistemde, idelerin "nedenini" algılayan bir varlık olması gerekir. Berkeley'e göre idelerin nedeni kendileri olamaz. Çünkü sadece zihin onları algılayabilir. Dolayısıyla idelerin nedeni de bir "zihin" olmalıdır.
"Yalnızca algılayan ve algılanan şeyler vardır; ya da bütün düşünmeyen varlıklar zorunlu olarak ve varlıklarının doğası gereği olarak, bir zihin tarafından algılanırlar; bu zihin eğer yaratılmış sonlu bir zihin değilse, mutlaka 'içinde yaşadığımız, hareket ettiğimiz ve varlığına kavuştuğumuz' tanrı'nın sonsuz zihnidir."
Yani bir nesne ben onu algıladığım sürece varsa ve gerçek dünyada benim algılamadığım nesnelerin de varlığı kesinse, demek ki bunu algılayan bir zihin var demektir. Bu zihin, zorunlu olarak tanrı'dır. Yani tanrı zorunlu olarak vardır. Berkeley, algıların sürekliliğini ve tutarlılığını sağlamak için tanrı’nın varlığını kullanır. Eğer algılarımız yalnızca zihinde var olan şeylerse, bir nesne bir başkası tarafından algılanmadığı zamanlarda nasıl var olabilir? Örneğin, bir ağaca kimse bakmıyorsa, bu ağacın var olmaya devam ettiğini nasıl bilebiliriz? Berkeley, bu soruya tanrı’nın sürekli algılayıcı olduğu yanıtını verir. Yani, algılarımızdan bağımsız bir dünyada var olan düzenin kaynağı tanrı’dır. Nesneler, tanrı’nın sürekli algılayıcı varlığı sayesinde var olmaya devam eder.
"Düşüncelerim üzerindeki gücüm ne olursa olsun, ideaların gerçekten de duyuyla algılandıklarını, irademe bağlı olmadıklarını görüyorum. Parlak gün ışığında gözlerimi açtığımda, görüp görmeyeceğimi ya da görüşüme girecek tikel nesneleri seçmek elimde değildir; bu işitme ve bütün duyular için de böyledir. Duyulara verilen bu idealar benim irademin yarattığı şeyler değildir. O halde bunları ortaya çıkaran başka bir irade ya da tin vardır."