Her sene bir defa yapmazsam dinlenmiş hissedemediğim şey. İzinlerimi kısa kısa almam gereken bir işim var. Asla yıllık iznimi bölmeden alıp uzun bir tatile çıkamıyorum ve ölümcül bir hastalığım falan olmadığı müddetçe de hayatım boyunca çıkamıycam. Ancak kanser falan olursam ‘arkadaşlar ben 1 ay kafa resetliyorum’ der giderim. Onun dışında hem o kadar uzun süre hastalardan habersiz kalamam hem de yılın geri kalanında aralıksız çalışmayı kaldıramam.
işte bu tatillerin birinde ailemle birinde sevgilimle arkadaşlarımla falan olsam birinde mutlaka yalnız olmam gerekiyor. Boş boş denize bakmam, kitap okumam, denize sırt üstü uzanıp gözümü kapatıp dakikalarca gökyüzüne bakmam, geceleri yalnız başıma alkol alıp kendi kendime düşünürken lafın lafı açması falan. 5 gün şunu yapmazsam diğerlerine tatil diyemiyorum. İnsanlarla sohbet etmek ve sosyalleşmek tam anlamıyla dinlenmiş hissettirmiyor. Buna gerçekten ihtiyaç duymayan insanlara da çok şaşırıyorum. Özellikle kadın arkadaşlarım bunu yaptığım için ne kadar özgüven sahibi olduğumu falan anlatınca boş boş bakakalıyorum. Geçen sene bir arkadaşım sevgilisinden ayrılıp tatile gitmek için beni aradığında ‘ben yalnız gidiyorum, sen de yalnız gitsene bak çok iyi gelecek’ dedim. Hem bolca trajedi ve gözyaşından kurtulmak için, hem de gerçekten ona da iyi geleceğini düşündüğüm için. Sonuç: her gün 4 kere falan telefonla aradı. Ve hiç keyif almadığını, bir daha asla tek başına tatile çıkmayacağını söyledi. Demek ki herkese göre de değil. Bu kişilikle evlenmekten bu kadar korkmam doğal sanırım. Nefes almaya korkunç ihtiyacım var. Ben bazen hastanede öğlen yemeğimi insanlarla yerken bile darlanıyorum. Hayır bi de sevdiğim de çalışma arkadaşlarım var ama insan sesi duymadan sakin sakin yarım saat yalnız kalmam gerekiyor özellikle de yorulduğum günlerin öğle arasında. Görebiliyor mu beni? Görüp kaçınca da ayıp oluyor. En büyük kabusum benzerini tatilde yaşamak. Düşünsene tek başına kafa dinlemeye kaçıyorsun ve tanıdığın birisiyle karşılaşıyorsun. Burdan da yine buraya nasıl geldim bilmiyorum ama tek başına tatil yapmak çok güzel bir şey.
işte bu tatillerin birinde ailemle birinde sevgilimle arkadaşlarımla falan olsam birinde mutlaka yalnız olmam gerekiyor. Boş boş denize bakmam, kitap okumam, denize sırt üstü uzanıp gözümü kapatıp dakikalarca gökyüzüne bakmam, geceleri yalnız başıma alkol alıp kendi kendime düşünürken lafın lafı açması falan. 5 gün şunu yapmazsam diğerlerine tatil diyemiyorum. İnsanlarla sohbet etmek ve sosyalleşmek tam anlamıyla dinlenmiş hissettirmiyor. Buna gerçekten ihtiyaç duymayan insanlara da çok şaşırıyorum. Özellikle kadın arkadaşlarım bunu yaptığım için ne kadar özgüven sahibi olduğumu falan anlatınca boş boş bakakalıyorum. Geçen sene bir arkadaşım sevgilisinden ayrılıp tatile gitmek için beni aradığında ‘ben yalnız gidiyorum, sen de yalnız gitsene bak çok iyi gelecek’ dedim. Hem bolca trajedi ve gözyaşından kurtulmak için, hem de gerçekten ona da iyi geleceğini düşündüğüm için. Sonuç: her gün 4 kere falan telefonla aradı. Ve hiç keyif almadığını, bir daha asla tek başına tatile çıkmayacağını söyledi. Demek ki herkese göre de değil. Bu kişilikle evlenmekten bu kadar korkmam doğal sanırım. Nefes almaya korkunç ihtiyacım var. Ben bazen hastanede öğlen yemeğimi insanlarla yerken bile darlanıyorum. Hayır bi de sevdiğim de çalışma arkadaşlarım var ama insan sesi duymadan sakin sakin yarım saat yalnız kalmam gerekiyor özellikle de yorulduğum günlerin öğle arasında. Görebiliyor mu beni? Görüp kaçınca da ayıp oluyor. En büyük kabusum benzerini tatilde yaşamak. Düşünsene tek başına kafa dinlemeye kaçıyorsun ve tanıdığın birisiyle karşılaşıyorsun. Burdan da yine buraya nasıl geldim bilmiyorum ama tek başına tatil yapmak çok güzel bir şey.
