Dört buçuk yıl sürdü. İlk yıl tez görüşmeleri sırasında hocamla birbirimizden çok hoşlandık. Birbirimizin evinde sabahlara kadar süren hararetli tartışmalar yapardık; kitapların biriktiği, duvarlarında bilimsel afişlerin süslediği o odalarda. Sabahın ilk ışıklarına kadar fikirlerimizi savunduk. Sabaha karşı, tez üzerine yaptığımız yoğun tartışmaların ardından, yorgunluktan ter içinde kalırdık. Kahvaltı etmeye fırsat bulamadan, hızlıca bir duş alıp okula gitmek zorunda kalırdık. Ah, ne acılı günlerdi! O masalar, üzerlerinde bıraktığımız izlerle, belki de yaşadığımız yoğun duyguları en iyi anlatan tanıklardı.
Hocamın eşi de akademisyendi. Yurtdışındaki görevinden döndüğünde, görüşmelerimizi sadece benim evimde yapmaya başladık. Evin duvarları artık o eski neşeli tartışmaların yankısını daha az duyuyordu. Masalar, eskisi gibi tartışmalarla dolup taşmıyordu. Maalesef, bu durum toplantıların sayısını azalttı ve tezimle ilgili yeterli desteği alamadım; bu yüzden tezimin tamamlanması altı ay gecikti. Kütüphanedeki cilasız, emek kokan masalar da bu gecikmenin sessiz tanıkları oldu.
Tezimin başlığını belirledikten sonra, aramızdaki elektriklenmeye de bir isim koymak istedim. Sonrasında hocam, eşinden boşanıp benimle evlendi. Evlenmemizle birlikte, onun entelektüel birikimi ve olgunluğu, beni her geçen gün daha fazla cezbetti. Benden 19 yaş büyük olmasına rağmen, sohbetlerimizdeki derinlik ve paylaşımlarımız, aramızdaki yaş farkını silip süpürdü. Zamanla, evin koyu renkli, ağır kitaplarla dolu raflarının arasında kaybolduğumuz anlarda, bu yaş farkının aslında bir anlamı olmadığını fark ettim.
Tezimi bitireli henüz çok zaman olmadı, ancak ona karşı olan heyecanımı kaybettiğimi fark ettim. Kitaplarla dolu raflara baktığımda, eskisi kadar tutkulu olmadığımı anladım. Bunun, onun gibi okumuş biri tarafından anlayışla karşılanacağını umuyorum.
Mezun oldum ama okulla olan bağlarım kopmadı. Düzenli olarak kütüphaneyi kullanıyorum mesela. Meşe ağacından yapılmış, koyu kahverengi, cilası pek iyi olmayan, ama üzerinde nice çalışmalar yapılmış emek kokan masalarda çalışmayı seviyorum. Bölümümüze yeni atanan dekanımın yanına da ara sıra uğruyorum. Odası ise bambaşka; masası açık krem rengi, Kanada ormanlarından özel olarak getirilmiş bir ağaçtan yapılmış, tütsü kokan, makamının ağırlığını bilen bir simge gibi duruyor.
Dekanımla her hafta iki saat görüşmeye özen gösteriyorum. Odanın ağır havasında, ona danışmak ve fikirlerini almak, bana güven veriyor. Kendisi bana kadro ayarlanmasında yardımcı olacağını söyledi. Bana karşı çok samimi ve açık biri. Örneğin, bir keresinde gömleğimin düğmesinin açık kaldığını çekinmeden söyledi. Çoğu erkek bunu dile getirmekten kaçınırdı. Tezimin çok etkileyici olduğunu ve son 40 yılda bilime benim kadar katkı veren bir öğrencinin gelmediğini söyledi. Bu benim için büyük bir onur.
Eşim şehir dışına çıktığında, yağmurlu havalarda dekanım her seferinde beni evden almayı teklif etti. Tabii ki kabul etmedim. Dekanı özel işlerimde kullanacak kadar düşüncesiz değilim. "Bana kadro gelirse, işimin ilk günü beni evden alacak ilk kişi siz olacaksınız” diyerek ona küçük bir latife yapmayı da ihmal etmedim. Ama onun bana olan yakın ve destekleyici tutumunu çok seviyorum. O, beni her sabah kütüphanedeki koyu kahverengi masaların başına oturup çalışmaya iten güçlerden biri oldu.
Hocamın eşi de akademisyendi. Yurtdışındaki görevinden döndüğünde, görüşmelerimizi sadece benim evimde yapmaya başladık. Evin duvarları artık o eski neşeli tartışmaların yankısını daha az duyuyordu. Masalar, eskisi gibi tartışmalarla dolup taşmıyordu. Maalesef, bu durum toplantıların sayısını azalttı ve tezimle ilgili yeterli desteği alamadım; bu yüzden tezimin tamamlanması altı ay gecikti. Kütüphanedeki cilasız, emek kokan masalar da bu gecikmenin sessiz tanıkları oldu.
Tezimin başlığını belirledikten sonra, aramızdaki elektriklenmeye de bir isim koymak istedim. Sonrasında hocam, eşinden boşanıp benimle evlendi. Evlenmemizle birlikte, onun entelektüel birikimi ve olgunluğu, beni her geçen gün daha fazla cezbetti. Benden 19 yaş büyük olmasına rağmen, sohbetlerimizdeki derinlik ve paylaşımlarımız, aramızdaki yaş farkını silip süpürdü. Zamanla, evin koyu renkli, ağır kitaplarla dolu raflarının arasında kaybolduğumuz anlarda, bu yaş farkının aslında bir anlamı olmadığını fark ettim.
Tezimi bitireli henüz çok zaman olmadı, ancak ona karşı olan heyecanımı kaybettiğimi fark ettim. Kitaplarla dolu raflara baktığımda, eskisi kadar tutkulu olmadığımı anladım. Bunun, onun gibi okumuş biri tarafından anlayışla karşılanacağını umuyorum.
Mezun oldum ama okulla olan bağlarım kopmadı. Düzenli olarak kütüphaneyi kullanıyorum mesela. Meşe ağacından yapılmış, koyu kahverengi, cilası pek iyi olmayan, ama üzerinde nice çalışmalar yapılmış emek kokan masalarda çalışmayı seviyorum. Bölümümüze yeni atanan dekanımın yanına da ara sıra uğruyorum. Odası ise bambaşka; masası açık krem rengi, Kanada ormanlarından özel olarak getirilmiş bir ağaçtan yapılmış, tütsü kokan, makamının ağırlığını bilen bir simge gibi duruyor.
Dekanımla her hafta iki saat görüşmeye özen gösteriyorum. Odanın ağır havasında, ona danışmak ve fikirlerini almak, bana güven veriyor. Kendisi bana kadro ayarlanmasında yardımcı olacağını söyledi. Bana karşı çok samimi ve açık biri. Örneğin, bir keresinde gömleğimin düğmesinin açık kaldığını çekinmeden söyledi. Çoğu erkek bunu dile getirmekten kaçınırdı. Tezimin çok etkileyici olduğunu ve son 40 yılda bilime benim kadar katkı veren bir öğrencinin gelmediğini söyledi. Bu benim için büyük bir onur.
Eşim şehir dışına çıktığında, yağmurlu havalarda dekanım her seferinde beni evden almayı teklif etti. Tabii ki kabul etmedim. Dekanı özel işlerimde kullanacak kadar düşüncesiz değilim. "Bana kadro gelirse, işimin ilk günü beni evden alacak ilk kişi siz olacaksınız” diyerek ona küçük bir latife yapmayı da ihmal etmedim. Ama onun bana olan yakın ve destekleyici tutumunu çok seviyorum. O, beni her sabah kütüphanedeki koyu kahverengi masaların başına oturup çalışmaya iten güçlerden biri oldu.