The Chronic

bullvar_katip · 27 Mayıs 2024

The Chronic, hip hop müzik prodüktörü ve rapçi Dr. Dre'nin ilk solo albümüdür. 15 Aralık 1992'de Death Row Records etiketiyle yayımlandı ve dağıtımını Priority Records şirketi yaptı. Albümün kayıtları Haziran 1992'de Los Angeles, Kaliforniya'daki Death Row Stüdyoları'nda ve Hollywood, Kaliforniya'daki Bernie Grundman Mastering'de gerçekleştirildi. Albümün adı, yüksek derecede marijuanayı temsil eden argo bir kelimedir. Albümün kapağı Zig-Zag sarma kâğıdı şirketine yapılmış bir saygı gösterisidir. The Chronic, mali anlaşmazlıklar nedeniyle Dr. Dre'nin N.W.A ve Ruthless Records'tan ayrılması sonrasında kaydedildi ve albümde Ruthless şirketinin sahibi ile eski N.W.A üyesi Eazy-E'ye ince ve doğrudan hakaretler bulunmaktadır. The Chronic, müzik eleştirmenlerinden genellikle olumlu yorumlar aldı ve önemli satış başarıları kazandı. Albüm, Billboard 200 listesine üç numaradan giriş yaptı. Üç milyon kopya satan albümüyle Dr. Dre; 1993 yılının en çok satan ilk on Amerikalı sanatçısından biri olmayı başardı. Dr. Dre'nin prodüksiyonu, G-funk tarzı müziğin gangsta rap'in bir alt türü olarak popülerlik kazanmasında rol oynadı. The Chronic albümü 1990'ların en önemli ve etkili albümlerinden biri olarak kabul gördü. Ayrıca hayranları ve emsalleri tarafından da tüm zamanların en iyi prodüksiyona sahip hip hop albümü olarak kabul edildi. 2003 yılında Rolling Stone dergisinin hazırladığı tüm zamanların en büyük 500 albümü listesinde 137. sırada yer aldı. Müzik Prodüksiyon The Chronicin yenilikçi ve çığır açan prodüksiyonu dünya çapında eleştirmenlerin beğenisini kazandı. Allmusic, Dr. Dre'nin çabalarını şöyle yorumladı: "İşte, Dre kendi patentli G-funk soundunu başlattı; dumanlı Parliament-Funkadelic ritimler, hisli geri vokaller ve baslara eşlik eden canlı enstrümanlar ve mızmız synthler. Sonraki dört yıl boyunca bir şekilde Dre'den ve G-funk soundundan etkilenmemiş bir piyasa hip-hop'ı duymak gerçekten imkansız." Diğer hip hop sanatçılarının aksine (The Bomb Squad gibi), Dr. Dre bir şarkı için bir ya da az sayıda birkaç sample kullandı. Rolling Stone dergisinin hazırladığı The Immortals - The Greatest Artists of All Time (Ölümsüzler - Tüm Zamanların En Büyük Sanatçıları) listesinde Dr. Dre, 54 numarada yer aldı. Yazdığı özette Kanye West, albümün prodüksiyon kalitesinden şöyle bahsetti: "The Chronic hala Stevie Wonder'ın Songs in the Key of Life albümünün hip hop'taki eşdeğeridir. Eğer ciddiyseniz albümünü kıyaslayacağınız ölçüt budur." The New York Times yazarı Jon Pareles, "alt tarafta Parliament-Funkadelic'e açıkça öykünen synthesizer baslar; üstte aralıksız yalnızca klavye, ıslık ya da bip sesleri. Arada sadece ritim gitar ve seyrek klavye akorları yer alan açık boşluklar." Pareles, "şarkılar Doğu Yakası rap'inden daha daha düz ve basit, Dr. Dre ve Snoop Dogg kararlı bir şekilde banliyöde yaşayan insanlara da hitap ettiler." Bu noktaya dek piyasa hip hop'ı, parti müziği (örneğin Beastie Boys) ya da sinirli ve politik müzik olarak görülüyordu (örneğin Public Enemy veya X-Clan) ve sampling ve breakbeatlerden oluşuyordu. Dr. Dre, hip hop müzikte yeni bir müzikal ve lirikal tarz başlattı. Daha yavaş ve sakin ritimler üzerine 1970'lerin sonu ve 1980'lerin başından funk müzikler ile canlı enstrümanları birleştirerek G-funk olarak bilinen türü yarattı. Sözler Albüm, zaman zaman homofobi ve şiddeti konu edindiği şarkı sözleriyle büyük yankı uyandırdı. Öyle ki, sözler için "sokak çetelerinin kadın düşmanı cinsel politikaları ve intikam senaryolarının korkutucu bir bileşimi" yorumu yapıldı. Dr. Dre'nin eski grup arkadaşı Eazy-E'ye attığı diss, Dre'nin düşmanına eşcinsel imalarıyla saldırdığı ahlaksız sözler içerdi. Bir eleştirmen, "cümlelerde ve kafiyelerde cesur bir zeka var, diğer bir deyişle, şarkı saldırgan, ancak yaratıcı biçimde saldırgan." yorumunu yaptı. Albümde önemli rol oynayan rapçi Snoop Dogg, sözleri ve flowlarıyla övgüler topladı. Bir eleştirmen, "Snoop'un farklı tarzı, yaratıcı kafiyeleriyle birleştiğinde, henüz kendi adına bir albüm bile çıkarmadan onu bir süperstar yaptı." dedi ve onun varlığının, albümün başarısında prodüksiyon kadar etkili olduğunu ifade etti. The New York Timesdan Touré, "Snoop rapini özenle yaparken, içerik tam tersi. Fakir büyümek, şiddetin içinde yaşamak ve Los Angeles'ın dışındaki Wayside County'de altı ay hapis yatmak (kokain bulundurma suçundan) Snoop Dogg'a, anlattığı bu deneyimleri kazandırdı." dedi. Snoop Dogg sonraları sözlerinin "gerçekliği" üzerine şunları söyledi: "Raplerim, yakın arkadaşlarımın başına geldiğini gördüğüm ya da sadece ghettoda yaşadığım olayları anlatıyor. Bilmediğim bir şey hakkında rap yapamam. Beni mezuniyet hakkında rap yaparken duymayacaksınız. Sadece bildiğim şeyler ve bu sokak hayatı. Günlük hayat, gerçekten." Singlelar Albümden üç single yayınlandı: "Nuthin' but a "G" Thang", "Fuck wit Dre Day" ve "Let Me Ride". "Nuthin' but a "G" Thang", ilk single olarak 19 Ocak 1993'te piyasaya çıktı. Amerikan Billboard Hot 100'de iki numaraya yükselen şarkı, Hot R&B/Hip-Hop Singles & Tracks ve Hot Rap Singles listelerinde zirveye yerleşti. 24 Mart 1993'te bir milyon barajını aşarak Amerika Kayıt Endüstrisi Birliği (RIAA)'dan platin plak aldı. Şarkı, 1994 Grammy Ödülleri'nde En İyi İkili veya Grup Rap Performansı dalında ödüle aday gösterildiyse de, ödülü "Rebirth of Slick (Cool Like Dat)" ile Digable Planets'e kaptırdı. Allmusic'den Steve Huey, parçayı "örnek G-funk single'ı" olarak tanımladı ve ekledi: ""Nuthin' but a 'G' Thang"in soundu, tarzı ve performansları 90'ların başları hip-hop sahnesindeki hiçbir şeye benzemiyor." Snoop Dogg'un performansını ise "flowu kısa, öz ve sakin; kendinden emin ve hızlı tekerlemeleri söyleyebiliyor ama aynı zamanda rahat ve neredeyse çabasız." Şarkı günümüzde hâlen tüm zamanların en başarılı hip-hop/rap şarkılarından bir tanesi olarak kabul edilmektedir. "Fuck wit Dre Day (and Everybody's Celebratin')", ikinci single olarak 20 Mayıs 1993'te çıktı ve önceki single gibi bu da listelerde hit oldu. Billboard Hot 100'de sekiz ve Hot R&B/Hip-Hop Singles & Tracks'te altı numaraya yükseldi. 8 Ekim 1993'te 500 binlik satış adedine ulaştı ve ülkesinde altın plak kazandı. Allmusic yazarı Steve Huey, şarkıyı "klasik hip-hop single'ı" olarak tanımlarken; Dr. Dre'nin prodüksiyonu için "her zamanki gibi kusursuz, ona özgü mızmız synth melodilerini; aksak, azalan bir bas ritmi, gürleyen trampetler ve geride duygulu kadın vokalleriyle birleştiriyor" yorumunda bulundu. Snoop Dogg için ise "Attitude was something Snoop had by the boatload, his drawling, laid-back delivery projecting unassailable control — öyle olmadığı hâlde kulağa ağırkanlı geliyordu, ve bu da Snoop'a o umursamaz kişiliği kazandırdı." Şarkıda Doğu Yakası rapçisi Tim Dog, 2 Live Crew üyesi Luke ve Dre'nin eski grup arkadaşı Eazy-E'ye doğrudan hakaretler yer almaktadır. "Let Me Ride", 13 Eylül 1993'te kaset formatında piyasaya çıktı. Listelerde orta seviye başarı göstererek Billboard Hot 100'de 34 ve Hot Rap Singles'ta üç numaraya ulaştı. Şarkı, Dr. Dre'ye 1994'te En İyi Solo Rap Performansı dalında Grammy kazandırdı. Time dergisi, Dre'nin bu şarkıdaki ve "Nuthin but a "G" Thang"deki verse'leri "hiptonize edici şekilde korkutucu bir rahatlıkla" söylediğini ve şarkıların "ihtimaller ve kötülükle dolu bir Los Angeles caddesindeki alacakaranlık" hissi yarattığını yazdı. Karşılama Ticarî performansı The Chronic, Amerika Birleşik Devletleri'nde dört buçuk ve dünya çapında sekiz milyon kopya sattı. RIAA, 3 Kasım 1993'te albüme üçüncü kez platin platin plak verdi. Yıllar sonra çıkardığı ikinci albümü 2001, altı kez platin plak alarak bu başarıyı katlamıştır. Albüm, ilk kez 1993'te müzik listelerine giriş yaptı. O dönem Billboard 200'de üç ve Top R&B/Hip-Hop Albums listesinde bir numaraya yerleşti. Albümden çıkan üç single'ın her biri Billboard listelerinde ilk ona girmeyi başardı. The Chronic, 2003'te listelere yeniden giriş yaptı. İrlanda Top 75'te 48 numaraya yükselen albüm, sonraki yıl İngiltere Top 75'te 43. sıraya yükseldi. Eleştiriler Şarkı sözleri zaman zaman negatif yönde eleştiriler alsa da, The Chronic genelde olumlu karşılandı. Rolling Stonedan Havelock Nelson, albüme beş üzerinden dört yıldız verdi ve "The Chronic ham gerçekçilik sunuyor ve hip-hop ustalığına saygı duruşunda bulunuyor" yorumunu yaptı. Entertainment Weekly, A+ verdiği albüm için "şiddetle fırtına estiriyor, özgüvenle boy gösteriyor ve genelde çirkin ve ürkütücü bir sosyal gerçekçilik yansıtıyor." dedi. Chicago Tribune yazarı Greg Kot, albüme dört üzerinden iki buçuk yıldız verdi ve "Dre, sokağın gücünü thug-tarzı aptallıkla birleştiriyor" yorumunda bulundu. The Village Voicedan Robert Christgau, albüme C+ verdi ve albümü "kötü pop müziği" olarak tanımladı. Christgau wrote unfavorably of the album's lyrical content and described Dr. Dre's production and sound as "bell-bottoms-and-Afros music, its spiritual source the blaxploitation soundtrack, and what it promises above all is boom times for third-rate flautists--sociopathic easy-listening". USA Today albüme dört üzerinden üç buçuk verdi ve Dr. Dre'nin performansını şu sözlerle övdü: "Dre'nin beat-ustası ve sokak hatibi olarak gösterdiği cesaret inkar edilemez." Albüme sonraki yıllarda yapılan yorumlar çoğunlukla pozitif yönde oldu. The New York Times yazarı Jon Pareles, The Chronic ve Snoop Dogg'un Doggystyle albümlerinin "gangsta hayatını zaman zaman silah sesleriyle yarıda kesilen bir parti gibi gösterdiğini" ifade etti. Allmusic'den Steve Huey Dr. Dre'yi, ona ilham kaynağı olan George Clinton ile kıyasladı: "Dre's just as effortlessly funky, and he has a better feel for a hook, a knack that improbably landed gangsta rap on the pop charts". Rhapsody'den Brolin Winning, albümü "dokunulmaz bir California Gangsta Rap şaheseri" olarak tanımladı ve "her parçanın bir G-funk cevheri" olduğunu ifade etti. Rolling Stone dergisinin tüm zamanların en büyük 500 albümü listesinde albüm için "Dre rapleri düz bas ağırlıklı bir prodüksiyonla ve o dönemde bilinmeyen rapçi Snoop Doggy Dogg'un rahat anlatımıyla funk etkisi altına soktu." yazdı. Time dergisi yazarı Josh Tyrangiel, "tıpkı 60'ların Detroit'ini tanımlayan Motown gibi, 90'ların başları L.A. müziğini tanımlayan bir sound yarattı." dedi. 2004'te albüme beş üzerinden beş veren Rolling Stone, Snoop Dogg'un katkılarını ve Dr. Dre'nin prodüksiyonunu övdü: "1992'de çıkan başarılı solo albümü The Chronic hoparlörleri gümbürdetirken, akılları baştan alan Funkadelic ritimleriyle dolu." Aldığı unvan ve ödüller 1994'te "Nuthin' but a "G" Thang" ve "Let Me Ride", o yılın Grammy Ödülleri'nde birer ödüle aday gösterildiler. "Let Me Ride", Dr. Dre'ye En İyi Solo Rap Performansı ödülü kazandırdı. The Chronic, Vibe dergisinin "100 Essential Albums of the 20th Century" (20. yüzyılın en önemli 100 albümü) listesi içinde yer aldı ve "Top10 Rap Albums of All Time" (Tüm zamanların en iti 10 rap albümü) listesinde altı numarada yer aldı. Rolling Stone dergisi, tüm zamanların en büyük 500 albümü listesi'nde albüme 137. sırada yer verdi. Spin dergisinin 2005'te hazırladığı "90 Greatest Albums of the '90s" ('90'ların en iyi 90 albümü) listesinde sekiz ve "100 Greatest Albums, 1985–2005" (En iyi 100 albüm, 1985–2005) listesinde 35 numarada yer aldı. The Source dergisi albüme beş üzerinden dört buçuk "mic" verdi ve En İyi 100 Rap Albümü listesine dahil etti. Sonraları, dergideki herkesin bunun bir klasik olacağını bilmesine rağmen, derginin müzik editörünün hiçbir albüme mükemmel derece vermekten kaçınma politikası güttüğü ortaya çıktı. 2005'te MTV Networks, The Chronici tarihin en büyük üçüncü hip hop albümü olarak gösterdi. 2006'da Time dergisi albümü tüm zamanların en büyük 100 albümünden biri saydı. Albüm, Ölmeden Önce Dinlemeniz Gereken 1001 Albüm kitabında da yer aldı. XXL dergisi, 2007'de The Chronice mükemmel "XXL" derecesi verdi. Etkileri N.W.A grubundan ayrılan Dr. Dre, ilk solo albümüyle döneminin en büyük hip hop yıldızlarından biri hâline geldi. Yahoo! Music yazarı S.L. Duff, albümün etkisi hakkında şunları söyledi: "Dre'nin şöhreti bu albümün yanı sıra, Snoop'un Doggystyle ındaki prodüksiyon tekniği ve N.W.A. ile yaptığı ilk çalışmalarına dayanıyor. Aşırı kabadayı rapler hakkında ne düşünülürse düşünülsün, Dre'nin bir araya getirdiği parçalar ve beatler kusursuzdu." The Chronic, G-funk tarzını piyasa müziğine taşıdı—yavaş bas ritmleri ve melodili synthesizerlar, P-Funk sampleları, kadın vokaller ve rahat ve sakin bir tonda yapılan raplerden oluşan bir tarz. Albüm, adını esrara verilen adlardan birinden almaktadır. Albümün kapak resminde ise sarma kağıtları üreten Zig-Zag şirketine saygı gösterisi yapılmıştır. Albüm, Snoop Doggy Dogg, Daz Dillinger, Kurupt, Nate Dogg ve Dre'nin üvey kardeşi Warren G gibi birkaç Batı Yakası rapçilerinin kariyerlerini başlattı ve her biri sonraki yıllarda başarılı işler yaptılar. The Chronic, West Coast hip hop'ın tanımını yeniden yapan, gangsta rap'in ticarî potansiyelini kanıtlayan, G-funk'ı sonraki birkaç yıl boyunca en popüler hip hop sound'u hâline getiren albüm olarak kabul edilmektedir. Albümün başarısı Death Row Records şirketini 1990'lar hip hop piyasasında güçlü bir konuma getirdi. Albümdeki "Fuck wit Dre Day" ve "Nuthin' but a "G" Thang" adlı parçalar popüler video oyunu Grand Theft Auto: San Andreasda kullanıldı. Albüm üç kez yeniden yayınlandı. Birincisi yeniden mastering'i yapılmış olarak, ikincisi geliştirilmiş stereo ve dört video eklenmiş olarak DualDisc formatında ve son olarak 2009'da The Chronic Re-Lit adıyla ve 30 dakikalık bir röportaj ve yayınlanmamış yedi parça içeren bir DVD ile birlikte. Parça listesi Listeler Yapım ekibi Dr. Dre – vokal, klavye, prodüksiyon, davul programlama, mix Snoop Doggy Dogg – vokal Lady of Rage – vokal Warren G – vokal The D.O.C. – söz yazımı RBX – vokal Nate Dogg – vokal Dat Nigga Daz – vokal, davul programlama Kurupt – vokal Suge Knight – idarî yapımcılık Notlar Kaynakça Dış bağlantılar The Chronic — Discogs RapReviews: "Back to the Lab" Series — By Jesal Padania Parents' Weekend with Dr. Dre: The Chronic — The Yale Herald Kategori:1992 tarihli çıkış albümleri Kategori

r. Dre albümleri Kategori:G-funk albümleri Kategori

eath Row Records albümleri Kategori:Interscope Records albümleri Kategori:Yapımcısı Dr. Dre olan albümler

Ara

Ara

Foruma hoş geldin 👋, Ziyaretçi

The Chronic

bullvar_katip

Administrator

Tema özelleştirme sistemi

Tam ekran yada dar ekran

Izgara yada normal mod

Forum arkaplan resimleri

Sidebar blogunu kapat/aç

Yapışkan sidebar kapat/aç

Radius aç/kapat

Foruma hoş geldin 👋, Ziyaretçi