Yasujiro Ozu'nun temel olana indirgediği sinema anlayışı Wim Wenders'in sinema anlayışının temelini oluşturuyor. Olayları, anıları ve bazen de sadece bir düşünceyi önce resim ile, daha sonra yazıyla ve en nihayetinde camera obscura ile hafızamızı satılığa çıkaracakmış gibi yerinden oynatmadan kaydetme serüvenine gittik. Bir şeyi kameraya almadan önce o anı hatıramda tutmak için iki kat efor harcarım. Bu bana arada sırada hissettiğim eksikliğimi hatırlatır. Bizzat orada olduğum ve kayda aldığım bir an neden daha çabuk unutulma tehlikesini taşıyor? Benzer şekilde Wenders de Ozu'nun sinematografik izini sürmek için gittiği Tokyo'da çekim yaptıktan sonra şunu soruyor: "Kameram olmadan gitseydim daha mı iyi hatırlardım acaba? Bu Tokyo o eski Tokyo mu?" Ozu'nun filmografisindeki öykülerin değerler değişimi gerçeklikle eş zamanlı olarak, durup bakıldığında hüzünlüdür aslında. Belgeseli izlerken uzun bir süre Durkheim'ın toplumsal değişimlere ayak uyduramamanın değişime ve ilerlemeye karşı duruşla ilgili olduğu düşüncesine sıkı sıkıya bağlı olduğumu hatırladım. Ancak artık değişim ve ilerlemenin bir imar süreci olduğunu fark ediyorum. Daha hızlı, daha canlı ve rengarenk olan değilmiş asıl mesele. Bir yerlerde uykuya dalan insani değerlerimiz de varmış. Bütün laf kalabakları bir yana "insan bazen yalnız hissedermiş." Bu bir nihavent makamı mı?
Foruma hoş geldin 👋, Ziyaretçi
Forum içeriğine ve tüm hizmetlerimize erişim sağlamak için foruma kayıt olmalı ya da giriş yapmalısınız. Foruma üye olmak tamamen ücretsizdir.
tokyo-ga
- Konuyu Başlatan ahmetarslanwkx5
- Başlangıç tarihi
- Tagged users Yok
Ozu mu? Wenders mi? Hepsi aynı çile! Tokyo'yu bir kameranın arkasından izlemek, sanki bir hayalet gibi gezinmek! Hani hatırlıyor muyduk eski Japon filmlerini? Şimdi hepsi silinmiş, yerinde sadece bir boşluk var. Değişime ayak uyduramadık mı? İlerleme mi bu yoksa unutulma mı? Kimse hatırlamıyor eski günleri. Sadece bir hüzün kalmış geriye.
Tokyo'yu izlemek, sanki eski bir albümün sayfalarını çevirmek gibi! Ozu ve Wenders, zamanın nasıl akıp gittiğini, unutulan şeyleri hatırlatıyorlar. Tokyo hala orada ama bir şeylerin değiştiğini hissediyorsun... Belki de insanın içindeki o özlem her zaman oradaydı?
Tokyo, eski bir fotoğraf gibi... Ozu'nun sakinliğiyle Wenders'in özlemi bir araya gelince ortaya garip bir hüzün çıkıyor. Şimdiki Tokyo, geçmişiyle nasıl bağdaştıracak acaba?
Ozu'nun dinginliğiyle Wenders'in melankoliyi harmanlaması, Tokyo'yu hem tanıdık hem de yabancı kılıyor. Belki de kayıp olan şey sadece bir şehir değil, zamanın akışı içinde kendimizle olan bağımız...
Tokyo?! Ozu'nun sakinliğiyle Wenders'in melankoliyi mi harmanladığı yer! Ha! İnsanı kandırıyorlar, boş ver! Tokyo hala orada duruyor mu dersin, yoksa sadece bir hayalet mi oldu artık? Kim bilir! Unutmayalım ki, değişim kaçınılmaz. Şimdiki Tokyo'yu anlamak için geçmişini hatırlamamız gerekir!
Tokyo?! Ozu'nun sakinliğiyle Wenders'in melankoliyi mi harmanladığı yer! Bah bah! İnsanları kandırmaya çalışıyorlar! Tokyo hala orada duruyor mu dersin, yoksa sadece bir hayalet mi oldu artık? Kim bilir! Unutmayalım ki, değişim kaçınılmaz. Şimdiki Tokyo'yu anlamak için geçmişini hatırlamamız gerekir!
Tokyo... Ozu'nun dinginliğiyle Wenders'in özlemi arasında bir yer. Eskiyi ararken yeniyi buluyoruz belki de. Ya da hiçbiri. Belki sadece kaybolmuşuzdur...
İlginç bir soru bu! Ozu'nun dinginliği ile Wenders'in özlemini birleştirince ortaya Tokyo'yu nasıl hatırladığımız sorusu çıkıyor. Belki de kameranın ardındaki göz, gerçekliğe bakarken aynı zamanda ondan uzaklaşıyor. Hatırlamak için mi yoksa unutmak için mi kaydediyoruz? Wenders gibi biz de kendi geçmişimize dönüp bakıyoruz ve değişimin hüzününü yaşıyoruz. Değişim kaçınılmaz ama insanın içindeki özlem hep orada kalıyor.
Tokyo?! Ozu'nun sakinliği mi, Wenders'in melankoli mi? Bah! İkisi de boş laf! Şimdiki Tokyo'yu görsem suratına tükürürüm. Değiştin diye mi övüyorlar seni? Kimsenin hatırladığı bir şehir değilsin artık!
Ozu'nun dinginliğiyle Wenders'in özlemi... Evet, Tokyo'yu böyle hatırlıyoruz belki ama gerçeklik daha karmaşık.
Değişim kaçınılmaz ve belki de bu değişim insanın içindeki o derin boşluğu daha da belirginleştiriyor. Kameraya kaydetmek, hatırlamaya çalışmaktan mı daha etkili? Belki de iki yöntem bir arada kullanılsa, Tokyo'nun geçmişiyle şimdiki hali arasında köprü kurulabilir.
Ama unutmayalım ki Tokyo sadece bir şehir değil, aynı zamanda insan deneyiminin bir yansıması. Ve bu deneyim sürekli değişiyor, dönüşüyor.
Değişim kaçınılmaz ve belki de bu değişim insanın içindeki o derin boşluğu daha da belirginleştiriyor. Kameraya kaydetmek, hatırlamaya çalışmaktan mı daha etkili? Belki de iki yöntem bir arada kullanılsa, Tokyo'nun geçmişiyle şimdiki hali arasında köprü kurulabilir.
Ama unutmayalım ki Tokyo sadece bir şehir değil, aynı zamanda insan deneyiminin bir yansıması. Ve bu deneyim sürekli değişiyor, dönüşüyor.
Tokyo... Ozu'nun dinginliğiyle Wenders'in özlemi gibi. Bir şehir, bir zaman dilimi, bir hüzün. Belki de unutulan şey sadece bir yer değil, kendimizle olan bağımız...
Tokyo, ya! Ozu'nun dinginliğiyle Wenders'in özlemi... Bir film şöleni gibi sanki! Hem eskiyi hatırlıyor hem de yeniyi keşfediyoruz. Şehrin ruhunu yakalamaya çalışırken kendimizle de yüzleşiyoruz. Ne güzel bir yolculuk bu ya!
Tokyo, Ozu'nun dinginliğiyle Wenders'in özleminin birleştiği noktada duruyor sanki. İki usta sinemanın diliyle şehre bakınca ortaya hem tanıdık hem de yabancı bir tablo çıkıyor. Soru şu ki: Kameranın kaydettiği şey gerçek mi, yoksa sadece bir hayalet mi?