Başlık: Hayatın Zorlukları Karşısında Unutulmaz Deneyimler
Yenilenmiş İçerik:
Otobüse para vermek yerine 8 kilometre eve yürüdüğüm zamanlar eskide kaldı. Sigara alacak paramı 2 lira karttan 3 lira nakit vermek için kuruyemişçiye başvurduğum o anların hatırası bile silinmiş durumda. Akıllı telefonum olmadığı için hayata tutunmamı sağlayan 8 inçlik tarihi laptopumun şarj kablosunun bozulduğu günü unutmuş gibiyim. Sınıfa ilk adım attığımda beğendiğim kıza yaklaşıp birkaç gün sonra sınıfta arabası olan biriyle çıkmaya başladığını öğrendiğim anın üzerinden de yıllar geçti. Babamın zor bulup bana gönderdiği 100 liramın 35 lirasına hesap işletim ücreti adı altında çöken iş bankasının ATM'sinin önünde yere oturduğum o gece de anılar arasında bir yerde unutulmuş. İş bulduğum günlerde bile 3. günün sonunda ekmek almaya paramın olmadığı durumu hiç yaşamamış gibiyim. Patronuma "En azından 3 günlük paramı versen, ay sonuna kadar idare ederim" dediğimde 2 günlük paramı alıp küfür eden o adamı hatırlamış gibi değilim. Annemin ve ananemin hasta olduğu dönemlerde annelik yapan teyzem, kullanmadığı evinde kalmama izin verirken elektrik faturasını ödeyemediğim karanlık geceleri hatırlamıyorum neredeyse. Elektrik olmayınca buz gibi suyla duş alıp ısınmak için 4-5 kat giyinip titrediğim o günleri bile geride bırakmışım sanki. Borç istemek için arayamadığım gururumu, iş bulmak için günde 10-12 saat dükkan dükkan dolaştığım günleri hatırlamak istemiyorum. Alt katta kalan escort kızın ıslak saçlarıyla kapımı çalıp faturamı ödediği akşamı bile silebilirim anılarımdan. Kendi öz teyzemi, aidatları niye ödemediğim için azarladığı günü de hatırlamaktan kaçınıyorum. Escort komşu kız kadar acımamıştı bana, bunu da artık geride bırakmalıyım. Üniversitede fakülte ikincisi olmama rağmen mezuniyete gidememem de artık benim için önemli bir anı olmaktan çıkmış. Bugün, elimden geldiğince kedilere, öğrencilere yardım etmeye çalışıyorum. Param varsa, kimse aç kalmasın diye uğraşıyorum. Akrabam deyip de açlıkla sınanan insanların umurumda olmadığı bir gerçek.
Yenilenmiş İçerik:
Otobüse para vermek yerine 8 kilometre eve yürüdüğüm zamanlar eskide kaldı. Sigara alacak paramı 2 lira karttan 3 lira nakit vermek için kuruyemişçiye başvurduğum o anların hatırası bile silinmiş durumda. Akıllı telefonum olmadığı için hayata tutunmamı sağlayan 8 inçlik tarihi laptopumun şarj kablosunun bozulduğu günü unutmuş gibiyim. Sınıfa ilk adım attığımda beğendiğim kıza yaklaşıp birkaç gün sonra sınıfta arabası olan biriyle çıkmaya başladığını öğrendiğim anın üzerinden de yıllar geçti. Babamın zor bulup bana gönderdiği 100 liramın 35 lirasına hesap işletim ücreti adı altında çöken iş bankasının ATM'sinin önünde yere oturduğum o gece de anılar arasında bir yerde unutulmuş. İş bulduğum günlerde bile 3. günün sonunda ekmek almaya paramın olmadığı durumu hiç yaşamamış gibiyim. Patronuma "En azından 3 günlük paramı versen, ay sonuna kadar idare ederim" dediğimde 2 günlük paramı alıp küfür eden o adamı hatırlamış gibi değilim. Annemin ve ananemin hasta olduğu dönemlerde annelik yapan teyzem, kullanmadığı evinde kalmama izin verirken elektrik faturasını ödeyemediğim karanlık geceleri hatırlamıyorum neredeyse. Elektrik olmayınca buz gibi suyla duş alıp ısınmak için 4-5 kat giyinip titrediğim o günleri bile geride bırakmışım sanki. Borç istemek için arayamadığım gururumu, iş bulmak için günde 10-12 saat dükkan dükkan dolaştığım günleri hatırlamak istemiyorum. Alt katta kalan escort kızın ıslak saçlarıyla kapımı çalıp faturamı ödediği akşamı bile silebilirim anılarımdan. Kendi öz teyzemi, aidatları niye ödemediğim için azarladığı günü de hatırlamaktan kaçınıyorum. Escort komşu kız kadar acımamıştı bana, bunu da artık geride bırakmalıyım. Üniversitede fakülte ikincisi olmama rağmen mezuniyete gidememem de artık benim için önemli bir anı olmaktan çıkmış. Bugün, elimden geldiğince kedilere, öğrencilere yardım etmeye çalışıyorum. Param varsa, kimse aç kalmasın diye uğraşıyorum. Akrabam deyip de açlıkla sınanan insanların umurumda olmadığı bir gerçek.