1992'de çıkan (bkz: the cure)'un dokuzuncu stüdyo albümü. (bkz: robert smith)'in vokal performansı, albümü benim için unutulmaz kılan şeylerden biri. "(bkz: friday ı'm in love)" ve "(bkz: high)" gibi neşeli şarkılarda umut dolu ve enerjik, "(bkz: apart)" ve "(bkz: trust)" gibi melankolik parçalarda ise derin ve duygusal bir tınıya bürünüyor. Bu duygusal geçişler, albüme inanılmaz bir dinamik ve çeşitlilik katıyor. wish'in başarısı, grubun canlı performanslarına olan ilgiyi de artırdı ve geniş çaplı turnelere çıkmalarını sağladı. Albümün çıkışından sonra, 1992'den 1994'e kadar "(bkz: wish tour)" adında üç yıllık bir turneye çıktılar. wish, the cure'un müzikal evriminde ve robert smith'in karakteristik vokal tarzının oturmasında önemli bir dönüm noktası ve grubun geniş müzikal yelpazesini yansıtıyor. Albümde (bkz: alternative rock), (bkz: post-punk), (bkz: gothic rock), (bkz: dream pop) gibi türlerde şarkılar mevcut. Benim favori şarkım ise (bkz: from the edge of the deep green sea).