Sözlük, içimi dökecek kimsem olmaması ne acı bir durummuş meğer. Son derece depresif ve hüzünlü hissediyorum bu günlerde. Bir entry okurken ya da Instagram'da bir post gördüğümde gözlerim doluyor. Facebook'ta ise şakalaştığımız bir grup var, BGY. Bugün grup içinde ölmüş çocukların yazılarını gördüm. Hepsinin arasında pırıl pırıl çocuklar. Bilir misin, ölmüş bir insanın yazdıkları beni derinden etkiliyor. Bir zamanlar varmış gibi hayal ediyorum, nefes almış ama artık yok. Kimi yalnızlık nedeniyle intihar etmiş, kimi mezuniyeti öncesinde. Okurken gözyaşları içimden bir iki damla süzülüyor. Burada da aynı durum var, merhum yazarlar ve daha nice başlık. Bu başlıklarda dolaşırken mezarlıkta geziniyormuş hissine kapılıyorum. Artık kaldıramayacağım kadar mutsuzum, sözlük. Gerçekten çok zor geliyor.