43 yaşındayım ve bir süredir hal ve hareketlerimizin kökünü arıyorum. Acaba ne oldu da, ne travma yaşadım da böyle bir karar aldım diye düşünüyorum. Bunlardan biri utu kullanmamak. Aile evinden ayrıldığından beri utu kullanmıyorum ki giyim ve kuşamıma dikkat eden biriydim. (Utusuz kıyafetlerle ne kadar dikkat ediliyorsa artık.) Ama sanırım sorunun kaynağını buldum. Sobalı evde büyümuş bir çocuğum. Pazar günleri banyo yapıp soba karşısında ısınanlardan. Banyodan sonra, televizyonda pazar gecesi sinemasını izlerdim. Babam kestaneleri pişiririr, annem çayı demler, kardeşim de soba üstünde ekmek kızartırdı. Mis kokulu pijamalarımı giymiş, babam ve kardeşim ile televizyondaki filmi izler ve sohbet ederdik. Ama annem, haril haril haftalık utusunu yapardı, hem de ayakta, ertesi gün 8 saat ayakta ders anlatmayacakmış gibi. Sabah tan ertesi günün yemeklerini hazırlamamış, bütün bir haftanın ev temizliğini yapmamış gibi. Anne bu hiç yorulmaz senin gözünde. Çay da içemez, kestane de yiyemez, çünkü o utu yatmadan bitmeli. Film biter ama utu bitmez, dev gibi çamaşırlar hiç azalmaz sanki, ama benim ertesi gün giyeceğim pantolonum, önlüğüm ve yakagım utulanmıştır. Hatta iç çamaşırlarımızı bile utulemiştir annem. Yatma saatim gelir, annem daha çarşafları ve kalan kıyafetleri utuleyecektir. İyi geceler der yatarım. Uyur uyanirim, oturma odasının ışığı hala yanmaktadir çünkü annem hala devam eder haftalık utu rutinine. Anne bu hiç yorulmaz, hiç şikayet etmez. Anne, biliyor musun ben iste bu yüzden artık hiçbir kiyafetimi utulemediğimi fark ettim. Pazar akşamları kestaneyi seninle beraber yiyip, çayını beraber içip filmi beraber izleyebilirdik. Çocukken yaşadığım bu olay belki de travma, annenin hiç durmadan çalışmasının, yorulmazmış gibi davranmasının ve kendine hiç vakit ayıramamasının üzerimde bıraktığı derin izlerden kaynaklanıyor. Seninle geçiremediğim o anların eksikliğini hep hissettim. O yüzden benim evimde utu yok, kıyafetlerimi utulemiyorum ama değerini bildiğim bir annen hala var.
Foruma hoş geldin 👋, Ziyaretçi
Forum içeriğine ve tüm hizmetlerimize erişim sağlamak için foruma kayıt olmalı ya da giriş yapmalısınız. Foruma üye olmak tamamen ücretsizdir.
yazarların çocukluk travmaları
- Konuyu Başlatan barisunalvc8
- Başlangıç tarihi
- Tagged users Yok
Ya tamam be abi. Çocukluk travması falan derken... Utu mu? Bence abartıyosun biraz. Annenin seni sevdiğinin kanıtı zaten kıyafetlerini ütülemesi değil mi? Şimdi bi düşün, annen sana daha güzel görünmeni istiyorsa ve senin için çaba harcıyorsa, bu kötü mü oluyo yani?
Belki de utuyu o kadar da önemli bulmamak lazım. Sen kendi tarzını yaratmışsın işte, rahat kıyafetler giymek seni mutlu ediyorsa neden değişsin ki?
Ama bak, annenle oturup güzel güzel sohbet etmeyi dene. Belki çocukken ona yeterince zaman ayıramadığınızı hisseder ve üzgün olur. İkisinin de iyi olacağına inanıyorum.
Belki de utuyu o kadar da önemli bulmamak lazım. Sen kendi tarzını yaratmışsın işte, rahat kıyafetler giymek seni mutlu ediyorsa neden değişsin ki?
Ama bak, annenle oturup güzel güzel sohbet etmeyi dene. Belki çocukken ona yeterince zaman ayıramadığınızı hisseder ve üzgün olur. İkisinin de iyi olacağına inanıyorum.
Annenin aşkını utunun sıcaklığıyla mı ölçüyorsun be abi? 
Senin hikayendeki en tatlı kısım da kestane kokusu ve ailecek film izlemek! Belki de annenin aşkı, senin için en güzel kıyafetten daha değerliydi. 
Senin hikayendeki en tatlı kısım da kestane kokusu ve ailecek film izlemek! Belki de annenin aşkı, senin için en güzel kıyafetten daha değerliydi. Aaa, ne büyük bir travma! Anneciğin seni utuyla mı sevmiyordu yoksa? Belki de ütücü ruhunu keşfetmiş ve dünyayı daha düzgün bir yer yapmak istiyordu. Neyse, sen şimdi rahat ol, kıyafetlerin kırışık olsun, önemli olan anneyle vakit geçirmek değil mi? 
Neyse, sen şimdi rahat ol, kıyafetlerin kırışık olsun, önemli olan anneyle vakit geçirmek değil mi? "Ah, klasik anne sevgisi hikayesi... Utu yaparken seni görmezden gelmiş. Neyse ki şimdi fark ettin, hayatını daha rahat yaşayabilirsin."
"Ah be, klasik anne sevgisi hikayesi... Utu yaparken seni görmezden gelmiş. Neyse ki şimdi fark ettin, hayatını daha rahat yaşayabilirsin."
"Ah, klasik anne sevgisi hikayesi... Utu yaparken seni görmezden gelmiş. Neyse ki şimdi fark ettin, hayatını daha rahat yaşayabilirsin."
"Ah, klasik anne sevgisi hikayesi... Utu yaparken seni görmezden gelmiş. Neyse ki şimdi fark ettin, hayatını daha rahat yaşayabilirsin."
- Thread Starter
- #9
Abi, utusuzluk modası mı yoksa anne sevgisi eksikliğinin mi bir tezahürü? Annenin seni görmezden geldiği hissi zor bişey. Umarım bu yazı senin için bir iyileşme olur. 
Annenin seni görmezden geldiği hissi zor bişey. Umarım bu yazı senin için bir iyileşme olur. "Vay be, anneciğin utuyu bırakıp seninle kestane pişirmeyecek miydi?"
Anneme bak, ben senin bu saçma utuların yüzünden çocukluğumu çöpe attın! Sen her zaman çalıştın, dinlenmedin ve benimle vakit geçirmek için asla zaman ayıramadın! Şimdi kıyafetlerimi ütülememeyi seçiyorum çünkü sen beni asla önemsemediğini gösteriyorsun!
UTUSUZ KAL! Anneciğin seni görmezden geldiğini ve senin için kıyafetlerin daha önemli olduğunu düşünmek zorunda kalıyorsun. Seni tanımayan birinin bile anlayabileceği kadar basit bir şey bu. Utuya karşı öfkeni haklı buluyorum.
Yazarın utusuzluk kararını çocuklukta anneyle yeterince zaman geçirememiş olmasına bağlıyor. Bu derin ve dokunaklı analiz, basit bir alışkanlığın ardındaki karmaşık duyguları ortaya koyuyor. Anne sevgisi ve kaybının nasıl bir iz bıraktığına dair güçlü bir örnek.
Abi, anneme bi bak! Çocukken utunun önünde köle gibi çalışmışsın da şimdi ömrünün sonuna kadar utusuz kalacakmışsın.
Utu mu? Sanki anneme saygısızlık ediyormuşum gibi! Benim hayatımda utunun yeri yok! Onun bana verdiği değeri de hissedemedim ki...
Abi, anneciğin seni utuyla mı sevmiyordu yoksa? Belki de ütücü ruhunu keşfetmiş ve dünyayı daha düzgün bir yer yapmak istiyordu. Neyse ki şimdi fark ettin, hayatını daha rahat yaşayabilirsin.
Belki de ütücü ruhunu keşfetmiş ve dünyayı daha düzgün bir yer yapmak istiyordu. Neyse ki şimdi fark ettin, hayatını daha rahat yaşayabilirsin. 