Başlangıcından sonraki her ilave 365 günü, gitgide havası kaçan balon gibi sönükleşmeye başlayan anma günü. Metaforik tanım, az buçuk olumsuz oldu ama öyle. Ve nedense kayıpların yıldönümü, var olanı kutlamaktan daha yoğun. Sanırım anahtar kelime 'özlem'. İnsanın artık kavuşamadığı, ulaşamadığı her şey daha değerli ve özel değil midir?
Yıldönümünü çocukluğumdan itibaren hep evlilik kelimesine yakıştırmışımdır. Belki de annemle babamı bir kaç saatliğine de olsa mutlu görebildiğim tek zaman dilimi olması nedeniyle. Annem mutlaka o güne özel kendisi saatler süren bir emekle yaş pasta yapardı. Hamur karılır ve 8-10 adet tepsi büyüklüğünde açılmış yufkalar, elektrikli saç üzerinde ters yüz edilerek pişirilir ve soğumaya bırakılırdı. İçine kattığı amonyağın kokusu bütün evi sarardı. İnsanın genzi yanardı azıcık.
Sonra büyük bir tencerede kakaolu kreması hazırlanırdı. Tabii o zamanlar çikolatalı ya da kakaolu toz pudingler, pasta kremaları falan yok daha piyasada. Her şey el emeği. İşte krema fokur fokur kaynamaya başladığında, bu defa ev mis gibi çikolataya bandırılmış gibi olurdu birden. En sevdiğim kısım ise, aralarına bolca krema sürülerek, o yufkaların üst üste konmasıydı. Bazen ben yayardım kremayı kaşığın sırtıyla pürüzsüz bir görünüm elde etmek için bütün dikkatimi sarf ederek. Biraz soğuyunca da bol bol hindistan cevizi serperdim. Bazen limon kabuğu rendesi de olsun isterdim. Mis gibi limon çiçeği keskinliği yayılıverirdi pastanın üzerinden.
Bir de baba tarafı var tabii. Anneyi yardım bitince, bu defa babam hazırlanır ve beraberce çiçekçiye giderdik. Annem karanfil sevdiği için hiç şaşmazdı. Kırmızı karanfiller, o zamanlar moda olan incecik şeffaf jelatin üzerinde yelpaze biçiminde yayılarak ve aralarına yeşil yapraklar konarak kundaklanırdı sanki; bu çiçek buketi ağzı zarf biçiminde bir toplu iğne iliştirilerek kapatılırdı sonra. Bıçak yardımıyla lüle lüle olmuş fiyonklarla süslenmesi de bitince, çok hoşuma giderek taşımak isterdim buketi.
Eve gelince hemen akşam için bir sofra ve salon hazırlığına başlanırdı. Büyük bir hevesle krapon kağıtlarından kedi merdivenleri yapar ve odada kalorifer boruları arasına bağlanan ipler üzerine rengarenk asılırdı. Aralarda balonlar da olurdu. Misafir için kullanılan sofra takımı ortaya çıkarılır, teyp masanın başına konur (çok tatlıydı ya, çift makaralı bir şey) ve ben de hemen bale kıyafetimi giyerdim. Okul öncesi ''yaralı kuş'' rolüm olduğundan, gerçek ama ufacık kuş tüyleri gözeneklerine iliştirilmiş tülden kanatları olan ve sol tarafında da yaralıymış izlenimi vermek üzere bir iki kan damlası biçiminde kırmızı renkli kumaşın ilave edildiği kıyafetti. Olsun. Yine de kendimi oyuncakçı vitrinlerindeki kutu bebekleri gibi farklı hissederdim. Bu arada annem de gece elbisesini giyer, makyaj yapar ve öyle gelirdi salona. Babam ise grand tuvalet onu bekler, hemen çiçeği takdim ederek alnından öper ve dansa başlarlardı. Ben çok mutlu olup alkışlardım. Çocukluk. Hele pasta yemeğe sıra geldiğinde gözümü alamazdım o kat kat lezzet yığınından. Yine de mumların sönmesini beklemek şarttı. İlkokul dönemi boyunca bu güzel rüya hep sürdü. Sonra... Değişti her şey. Kalmadı hafızama yer etmiş bu güzel kareler dışında bir şey. Hayat.
Yıldönümünü çocukluğumdan itibaren hep evlilik kelimesine yakıştırmışımdır. Belki de annemle babamı bir kaç saatliğine de olsa mutlu görebildiğim tek zaman dilimi olması nedeniyle. Annem mutlaka o güne özel kendisi saatler süren bir emekle yaş pasta yapardı. Hamur karılır ve 8-10 adet tepsi büyüklüğünde açılmış yufkalar, elektrikli saç üzerinde ters yüz edilerek pişirilir ve soğumaya bırakılırdı. İçine kattığı amonyağın kokusu bütün evi sarardı. İnsanın genzi yanardı azıcık.
Sonra büyük bir tencerede kakaolu kreması hazırlanırdı. Tabii o zamanlar çikolatalı ya da kakaolu toz pudingler, pasta kremaları falan yok daha piyasada. Her şey el emeği. İşte krema fokur fokur kaynamaya başladığında, bu defa ev mis gibi çikolataya bandırılmış gibi olurdu birden. En sevdiğim kısım ise, aralarına bolca krema sürülerek, o yufkaların üst üste konmasıydı. Bazen ben yayardım kremayı kaşığın sırtıyla pürüzsüz bir görünüm elde etmek için bütün dikkatimi sarf ederek. Biraz soğuyunca da bol bol hindistan cevizi serperdim. Bazen limon kabuğu rendesi de olsun isterdim. Mis gibi limon çiçeği keskinliği yayılıverirdi pastanın üzerinden.
Bir de baba tarafı var tabii. Anneyi yardım bitince, bu defa babam hazırlanır ve beraberce çiçekçiye giderdik. Annem karanfil sevdiği için hiç şaşmazdı. Kırmızı karanfiller, o zamanlar moda olan incecik şeffaf jelatin üzerinde yelpaze biçiminde yayılarak ve aralarına yeşil yapraklar konarak kundaklanırdı sanki; bu çiçek buketi ağzı zarf biçiminde bir toplu iğne iliştirilerek kapatılırdı sonra. Bıçak yardımıyla lüle lüle olmuş fiyonklarla süslenmesi de bitince, çok hoşuma giderek taşımak isterdim buketi.
Eve gelince hemen akşam için bir sofra ve salon hazırlığına başlanırdı. Büyük bir hevesle krapon kağıtlarından kedi merdivenleri yapar ve odada kalorifer boruları arasına bağlanan ipler üzerine rengarenk asılırdı. Aralarda balonlar da olurdu. Misafir için kullanılan sofra takımı ortaya çıkarılır, teyp masanın başına konur (çok tatlıydı ya, çift makaralı bir şey) ve ben de hemen bale kıyafetimi giyerdim. Okul öncesi ''yaralı kuş'' rolüm olduğundan, gerçek ama ufacık kuş tüyleri gözeneklerine iliştirilmiş tülden kanatları olan ve sol tarafında da yaralıymış izlenimi vermek üzere bir iki kan damlası biçiminde kırmızı renkli kumaşın ilave edildiği kıyafetti. Olsun. Yine de kendimi oyuncakçı vitrinlerindeki kutu bebekleri gibi farklı hissederdim. Bu arada annem de gece elbisesini giyer, makyaj yapar ve öyle gelirdi salona. Babam ise grand tuvalet onu bekler, hemen çiçeği takdim ederek alnından öper ve dansa başlarlardı. Ben çok mutlu olup alkışlardım. Çocukluk. Hele pasta yemeğe sıra geldiğinde gözümü alamazdım o kat kat lezzet yığınından. Yine de mumların sönmesini beklemek şarttı. İlkokul dönemi boyunca bu güzel rüya hep sürdü. Sonra... Değişti her şey. Kalmadı hafızama yer etmiş bu güzel kareler dışında bir şey. Hayat.
